Vivaldi: Arie e concerti III
SONIA PRINA - alt
ROBERTA INVERNIZZI - sopran
IL COMPLESSO BAROCCO
ALAN CURTIS - dyrygent
Sonia Prinamuzyka poważna - koncerty w Trójmieście
Studiowała śpiew w Konserwatorium Giuseppe Verdiego w Mediolanie. W 1994 została przyjęta do Akademii Teatro alla Scala dla młodych śpiewaczek i już w 1997 r. zaczęła występy operowe, a jej zainteresowania skierowały się ku repertuarowi barkowemu. W wieku zaledwie 23 lat debiutowała w Teatro alla Scala jako Rosina w Cyruliku Sewilskim z R. Chailly oraz Juanem Diego Florezem jako Almaviva. Rzadki kontraltowy głos Sonii Priny został szybko zauważony na scenie międzynarodowej i dziś jest uznawana za czołowy kontralt swojego pokolenia. Wśród jej dokonań warto odnotować role: Clarice w La Pietra di Paragone Rossiniego w Théâtre du Châtelet w Paryżu oraz cały szereg tytułowych ról w operach Haendla: Orlando w Operze w Sydney; Rinaldo w Teatro alla Scala w Mediolanie oraz Tamerlano w Monachium, a także w Ascanio in Alba Mozarta na Festiwalu Salzburskim.
Szczególne przywiązanie śpiewaczki do dzieł Handla zaowocowało jej rolami w następujących jego operach: Bradamante w Alcina w Opéra de Paris, w inscenizacji Roberta Carsena; Juliusz Cezar (rola tytułowa) w Lille pod batutą Emmanuelle Haïm i w inscenizacji Davida McVicara; Polinesso w Ariodante pod batutą Harry'ego Bicketta w Barcelonie oraz w Operze San Francisco pod dyrekcją P. Summersa w inscenizacji J. Copley'a; Bertarido w Rodelindzie w londyńskim Barbican Center oraz wiedeńskim Konzethaus pod batutą Alana Curtisa, Amadigi (rola tytułowa) w Teatro San Carlo w Neapolu pod dyrekcją Rinalda Alessandriniego a także w Silla (rola tytułowa) w rzymskiej Santa Cecilia pod batutą Fabia Biondiego. Warto także odnotować jej role w operach Monteverdiego, gdzie śpiewała partię Ottone w L'Incoronazione di Poppea oraz Penelopy w Il Ritorno d'Ulisse in Patria, a także niedawne role Zwiastunki oraz Nadziei w Orfeuszu pod Williamem Christie w Madrycie. Pod batutą Jordi'ego Savalla śpiewała w Farnace Vivaldiego inscenizowanej przez Emilio Sagiego w Madrycie oraz w La Senna Festeggiante w Bordeaux. W tradycyjnym repertuarze operowym śpiewała rolę Smetona w Annie Boleyn w Teatro Liceu w Barcelonie wraz z Edithą Gruberovą i Eliną Garancą; rolę Isabelli w Italiana in Algeri w Teatro Regio w Turynie. Sonia Prina występuje z recitalami w całej Europie, Ameryce Południowej i Japonii współpracując z czołowymi orkiestrami barokowymi, takimi jak Accademia Bizantina, Il Giardino Armonico, Le Concert d'Astrée,
Kammerorchesterbasel i Ensemble Matheus etc.
Do jej najważniejszych nagrań należą: La Senna festeggiante i L'Olimpiade Vivaldiego wraz z Rinaldem Alessandrinim (Naïve), Orfeusz Monteverdiego i Il Trionfo del Tempo e del Disinganno Handla pod batutą Emmanuelle Haïm (EMI/Virgin), Lotario Haendla dla BMG oraz Rodelinda dla Deutsche Grammophon z Alanem Curtisem. Wśród projektów wydanych na DVD warto wymienić Ascanio
in Alba na Festiwalu Salzburskim oraz La Pietra di Paragone w Théâtre du Châtelet w Paryżu. Niedawno wydano jej nagrania w tytułowej roli Ezio Glucka oraz La Resurrezione Handla dla wytwórni Virgin Classics. Najnowsze dzieła obejmują tytułową rolę w Ottone in Villa Vivaldiego, nagraną z Il Giardino Armonico dla Naïve (Vivaldi Edition), album solowy Arie Rurowate Vivaldiego z formacją Accademia Bizantina również dla Naïve oraz specjalny projekt wokół Lukrecji Haendla dla Ludi Musici.
Wśród niedawnych i planowanych angażów Sonii Priny znajdują się: tytułowa rola Rinaldo Handla na Festiwalu Glyndebourne w inscenizacji Roberta Carsena oraz w planowanej nowej produkcji w Zurich Staatsoper; Rinaldo (rola Goffredo) w Lyric Opera of Chicago; Giulio Cesare (rola tytułowa) w Rawennie, Ferrarze i Modenie pod batutą Ottavia Dantonego oraz w Opéra Bastille pod dyrekcją Emmanuelle Haïm; role w Aci, Galatea e Polifemo w La Monnaie pod batutą René Jacobsa; rola Amastre w Serse Handla w San Francisco wraz z Susam Graham i Davidem Danielsem; Enfants et les Sortilèges Ravela (role La Maman, La Tasse chinoise, La Libellule); w Alcinie Handla (rola Bradamante) w Bordeaux z Harry Bicketem, tytułowa rola w Ezio Glucka we Frankfurcie, Ariodante (rola Polinesso) na Festiwalu w Aix en Provence i in.
Roberta InvernizziRoberta Invernizzi - jedna z najjaśniejszych gwiazd na firmamencie muzyki dawnej. Jej krystaliczny, mocny sopran, doskonałe wyczucie ról, talent dramatyczny oraz doskonała technika sprawiają, iż należy do grona najczęściej obsadzanych solistek w repertuarze barokowym i klasycystycznym. Nim rozpoczęła karierę śpiewaczki szkoliła się w grze na fortepianie i kontrabasie, by koniec końców uczyć się w klasie wokalu u Margaret Heyward.
Entuzjastycznie witana przez publiczność i wychwalana przez krytykę, występuje w najsłynniejszych salach operowych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Talent Invernizzi został dostrzeżony także przez największych dyrygentów wyspecjalizowanych w muzyce dawnych wieków, współpracowała między innymi z Nikolausem Harnoncourtem, Claudiem Abbado, Gustavem Leonhardtem, Jordim Savallem, Alanem Curtisem, Giovannim Antoninim, Fabiem Biondim, Antoniem Floriem czy Ottaviem Dantonem. Często występuje z tak wybitnymi zespołami jak Accademia Bizantina, Il Giardino Armonico, I Turchini, Europa Galante.
Dramatyczne wyczucie oraz brawurowa ekspresja zapewniły Robercie Invernizzi angaże do niezwykle wymagających ról. Śpiewała partie w operach Händla (Cleopatra w Giulio Cezare, Nerone w Aggripinie, Armida w Rinaldo) i Vivaldiego, sukcesem była potrójna rola (Euridice, La Musica, Eco) w L'Orfeo Claudia Monteverdiego pod Rinaldem Alessandrinim w reżyserii Roberta Wilsona wystawionym w mediolańskiej La Scali. Wcielała się w postaci z oratoriów Scarlattiego, Vivaldiego i Händla. Nie stroni także od repertuaru symfonicznego, by wspomnieć o partiach w Waisenhausmesse i Wielkiej Mszy c-moll Mozarta.
W imponującej dyskografii Roberty Invernizzi znajduje się ponad siedemdziesiąt wydawnictw płytowych, wśród których można znaleźć wiele światowych premier. Nagrywała dla tak prestiżowych wytwórni jak Sony, Deutsche Grammophon, EMI/Virgin, Naïve czy Opus 111. Od kilku lat jest związana kontraktem z madryckim wydawnictwem Glossa, dla którego regularnie nagrywa kolejne albumy. Wiele płyt z jej udziałem spotkało się z wielkim entuzjazmem krytyki, prasa muzyczna nagradzała je wielokrotnie wyróżnieniami "Diapason D'Or de l'Année", "Choc du Monde de la Musique", "Goldberg's Five Stars", "Grammophone Awards" oraz "Deutsche Schallplatten Preis". Wśród trofeów znalazł się także prestiżowe laury "Midem Classical Awards" za rok 2007 (Arie e madrigali Giulia Cacciniego dla wytwórni Divox) oraz "Stanley Prize" (dwukrotnie, w tym dla najlepszego albumu händlowskiego w roku 2010 za Italian Cantatas zarejestrowanego dla Glossy).
Il Complesso BaroccoIl Complesso Barocco - zespół muzyki dawnej założony przez Alana Curtisa w 1979 roku. W ciągu ponad trzydziestoletniej działalności zdobyli sobie uznanie krytyki jako jedni z najlepszych interpretatorów muzyki od manieryzmu po klasycyzm, koncentrując swój repertuar wokół włoskiej barokowej muzyki oratoryjnej i operowej. Słyną nie tylko z doskonałej techniki, precyzji i stylistycznej wierności, ale także z charakterystycznego brzmienia, wypracowanego pod kierownictwem Curtisa. Dzięki tym cechom międzynarodowy skład orkiestry występuje w uznanych salach koncertowych Starego Kontynentu oraz jest zapraszany przez organizatorów najsłynniejszych festiwali muzyki dawnej w Europie oraz w Stanach Zjednoczonych.
Dyskografia Il Complesso Barocco jest imponująca. W latach 90. zeszłego wieku zespół poświęcił gros pracy wykonawczej muzyce wokalnej doby manieryzmu oraz wczesnego baroku, repertuarowi niezwykle trudnemu. Z prób tych ensemble wyszło zwycięsko, by wspomnieć o Pierwszej księdze madrygałów Michelangela Rossiego okrzykniętej w prasie "olśniewająco piękną" oraz nagrodzonej Preis der Deutsche Schallplattenkritik i "Antonio Vivaldi" International Recording Prize. Nie inaczej było w przypadku nagrania duetów i wyboru madrygałów Claudia Monteverdiego z 1998 roku wyróżnionego Diapason d'Or de l'Eté. W tej samej dekadzie zespół wokalny Il Complesso Barocco został zaproszony przez Wernera Herzoga do udziału w jego filmie zatytułowanym Śmierć na pięć głosów, przywołującym obrosłą legendami osobę Carla Gesualda da Venosa. Ścieżka dźwiękowa do paradokumentu o kontrowersyjnym kompozytorze także została obsypana pochwałami krytyków i nagrodzona trofeami Prix Italia oraz Premio Rembrandt.
Późne madrygały to zaledwie skromny wycinek dyskografii zespołu. Wyspecjalizowana w repertuarze oratoryjnym i operowym grupa zarejestrowała szereg albumów, by wymienić oratoria Stradelli, Ferrariego czy Contiego, kantaty i duety operowe Domenica Scarlattiego (album Lettere amorose dla Virgin Classics z Patricią Ciofi i Anną Bonitatibus) czy duety z oper Händla (Amore e gelosia z Ciofi i Joyce DiDonato). Rola, jaką Il Complesso Barocco odegrało w przywróceniu współczesności wielkich dzieł operowych doby baroku jest niepoślednia. Jeszcze w 1979 roku zespół pod Alanem Curtisem po raz pierwszy w historii wykonał Admeto Händla na dawnych instrumentach. Od tego czasu ensemble zarejestrowało kilkanaście dzieł operowych tego kompozytora, dodając do nich liczne rejestracje oper Vivaldiego (m.in. słynną rekonstrukcję zapomnianego przez wieki Motezumy), Scarlattiego czy Monteverdiego.
