Iiro Rantala - po 18-letnim tournée z Trio Töykeät, fiński wirtuoz pianina Iiro Rantala jest niestarzejącą się stałą w czołówce międzynarodowej pianistyki. Z łatwością i ekscytacją miesza gatunki, dając maksimum swoich możliwości z radością i żądzą przygód. Stanowczo zajmujący, niekonwencjonalny, niekiedy wręcz błazeński i szelmowski, zawsze pozostaje bezkompromisowy.
Iiro Rantala jest jednym z najbardziej dostrzegalnych fińskich muzyków na świecie, nie ustępuje nikomu pod względem nieprześcignionej techniki i błyskotliwej osobowości scenicznej. Pianista po raz pierwszy zaraził się muzyką w fińskim chórze dziecięcym Cantaores Minores, w wieku siedmiu lat, niewiele później zaczął pobierać lekcje gry na pianinie. Na studia pianistyczne dostał się do Oulunkylä Pop/Jazz Institute, następnie uczył się w Sibelius Academy w Helsinkach i przez dwa lata kontynuował naukę w Manhattan School of Music w Nowym Jorku, we wczesnych latach 90. Rantala jest najbardziej znany jako założyciel i pianista Trio Töykeät, najdłużej prosperującej (do 2006 roku) i najsławniejszej grupy jazzowej Finlandii, od 1988 roku dając ponad 2.000 koncertów w 40 krajach i wydając 8 płyt. Przez ponad 20 lat kariery Rantala wygrywał wszystkie najważniejsze nagrody jazzowe Finlandii.
jazz - koncerty w Trójmieście
Eksploracja granic gatunków muzycznych jest najważniejszą cechą osobowości artystycznej Rantala. Często pojawia się w towarzystwie orkiestr symfonicznych interpretując Błękitną Rapsodię Gershwina, koncert pianistyczny nr 23 Mozarta i własny koncert G#majAs, którego premiera odbyła się w 2003 roku wraz z Tapiola Sinfonietta. Różnorodność jego twórczości można także obserwować poprzez niezwykłe zaangażowanie w muzykę teatralną dla dzieci oraz występy z muzykami klasycznymi jak grupa wokalna Rajaton, a ostatnio w tangowym duecie ze światowej sławy wirtuozem skrzypiec Pekka Kuusisto.
Iiro Rantala prowadzi od 2006 roku muzyczny talk show w fińskiej telewizji publicznej YLE. Od 2010 roku skupił się na rozwoju solowej kariery pianistycznej. Jego debiut w ACT - Lost Heroes - jest pierwszym solowym nagraniem i osobistym hołdem dla wybitnych muzyków: Jeana Sibeliusa, Esbjörna Svenssona, Oscara Petersona, Jaco Pastoriusa i Luciana Pavarottiego. [opracowano na podstawie materiałów prasowych]
Morten Lund - urodzony w 1972 roku, jest duńskim perkusistą jazzowym. Tworzy trio wraz z włoskim pianistą Stefano Bollani i Duńczykiem Jesperem Bodilsen na kontrabasie, jest członkiem Devil Quartet prowadzonego przez gwiazdę trąbki Paolo Fresu i zespołu Kind of Porgy and Bess, gościnnie brał udział w nagraniu ponad 60 płyt. Lund jest jednym z najbardziej aktywnych perkusistów duńskiej sceny jazzowej.
W 2002 roku Lund i Bodilsen zostali wybrani do Jazzpar Sixtet okazyjnie tworzonego przez Enrico Rava. Tam spotkali włoskiego wirtuoza pianina Stefano Bollani i poczuli chemię. Tego samego roku założyli trio. Ich pierwszy album Mi ritorni in mente ukazał się tego samego roku, został uznany przez krytyków i stał się jedną z najlepiej sprzedających tego roku płyt we Włoszech. Po koncertach we Włoszech i Skandynawii było jasne, że współpraca potrwa dłużej. Trio kontynuowało koncertowanie w klubach jazzowych i na festiwalach na całym świecie. Ich nowojorski debiut odbył się w legendarnym Birdland Club. W 2006 roku wydali trzecia płytę Gleda, skupiająca się na pieśniarstwie skandynawskim. [opracowano na podstawie materiałów prasowych]
Dieter Ilg - niekiedy mówi się, że są dwa rodzaje kontrabasistów: ci co akompaniują grając groove (służąc głównie swoją rytmiczną obecnością) i ci, uwalniający się z roli służebnej by eksplorować artystyczne wyżyny jako soliści i wykazujący swoje wirtuozerstwo w improwizacjach. Dieter Ilg łączy oba podejścia. Jego różnorodne, indywidualne, pełne pasji i smaku dźwięki stały się cennym nabytkiem światowej areny jazzowej. Współtworzył trio wraz z gitarzystą Johnem Schroederem i perkusistą Wolfgangiem Haffnerem, oraz dołączył do Randy Brecker Quintet. Płynąc na fali, Ilg został nagrodzony Baden-Württemberg Jazz Prize. Prasa pisała: geniusz i ekspresja jego dźwięku, oryginalny koncept grupy i indywidualne podejście do harmonii są fascynujące. Następnie zaczęły się regularne występy z WDR Big Band, częste trasy po Europie (jak chociażby hiszpańskie tournée z Bennie Wallacem) oraz zmienił się skład tria, w który wszedł pianista Marc Copland. Wynikiem tych projektów było wydanie trzech CD z udziałem perkusistów: Bill'ego Stewarta, Ralpha Penlanda i Jeffa Hirshfielda.
Lata 90. były czasem muzycznych starć i ważnych decyzji. Od 1991 roku Ilg koncertował ze znaną niemiecką grupą jazzową the Mangelsdorff / Dauner Quintet, Instytut Goethego wysłał go w zagraniczną trasę z Christofem Lauerem, współpraca z Coplandem wpłynęła na rozwój kolejnych aspektów jego gry, a dzięki pracy z francusko-wietnamskim gitarzystą Nguyen Le i perkusistą Dannym Gottliebem Ilg poznał świat jazz rocka i muzyki etnicznej. W poszukiwaniu muzyki, która ukazałaby jego korzenie Ilg podjął się eksploracji i aranżacji starych piosenek niemieckiego folku. Prosty pomysł odnalezienia kulturalnych źródeł w muzyce własnego kraju zaowocował nagraniami Folk Songs (1997), Fieldwork (1998) i LiveIlg (2001). Projekt stworzony wspólnie z między innymi: gitarzystą Wolfgangiem Muthspiel, Stevem Argüelles na perkusji, Benoit Delbecqiuem na pianinie, stał się wielkim sukcesem dostarczając materiału na czteroletnie tournée. Przed osiedleniem się na stałe w Stanach powstrzymała go kobieta i zamiłowanie do kuchni europejskiej. Jego pasja do gotowania i degustacji stała się znakiem rozpoznawczym. Ilg zdobył reputację jako szef kuchni i smakosz, jego rekomendacje są wysoko cenione, a obiad u Dietera Ilga ma status kultowy. Słysząc o tym magazyn "Jazzthing" zaoferował mu stałą kolumnę.
W 1998 roku wydał płytę Savannah Samurai z charyzmatycznym saksofonistą Charliem Mariano. Z tej współpracy powstał wspaniały duet, który aż do śmierci Mariano w czerwcu 2009 roku był kombinacją imponującą: zdumiewająca muzyka, pełna poezji i głębi ("Jazzdimensions"). W 2001 roku Dieter Ilg założył własną wytwórnię fullfat, uniezależniając się od innych wydawnictw. Od jesieni 2006 roku pierwszy kontrabas Niemiec można regularnie usłyszeć z Till Brönner's live band. W 2008 roku osiągnął szczyty sztuki minimalistycznej wydając solowy album Bass (fullfat 07), który został entuzjastycznie przyjęty zarówno przez krytyków jak i słuchaczy. Latem 2009 roku SDS wydało ograniczony nakład winyli, a rok później Ilg wydał wariacje na temat Otella Giuseppe Verdiego - Otello (fullfat 09). [opracowano na podstawie materiałów prasowych]
Adam Bałdych - skrzypek, kompozytor ale również producent muzyczny uznawany jest przez wielu krytyków za nadzieję polskiej wiolinistyki jazzowej oraz wirtuoza swojego instrumentu. Publiczność ceni go za osobowość, wizerunek oraz świeże spojrzenie na muzykę oraz pomimo młodego wieku, ciekawy i rozpoznawalny styl gry. Z racji ekspresji na scenie często określany mianem diabła. W jego muzyce czuć słowiańską melancholię, przestrzeń, czasem smutek ale również siłę, żywioł i temperaturę; czuć polski rodowód. Sam o swoich inspiracjach mówi: Rachmaninow i Guns&Roses, Miles Davis i Jimi Hendrix. Wyrzucony ze szkoły muzycznej za niepoprawne zachowanie i jazzowe aspiracje parę lat później zdobywa stypendium w prestiżowym Berklee College of Music oraz kończy Akademię Muzyczną w Katowicach z wyróżnieniem. Laureat wielu konkursów jazzowych w Polsce (Grand Prix oraz Nagroda Indywidualna na Festiwalu Jazz nad Odrą 2006, nagroda dla najlepszego instrumentalisty na Festiwalu Jazz Juniors 2001). Współpracował i występował na scenie z wybitnymi artystami różnych dziedzin: z Urszulą Dudziak, Grażyną Auguścik, Paulinho Garcia, Didier Labbe Quartet, NDR Big Band, Rene Van Helsdingen, Miką Urbaniak. W 2008 grał trasę koncertową ze zdobywcą Grammy, pianistą i kompozytorem współpracującym ze śmietanką jazzu światowego - Jimem Beardem. Rok później wspólnie z Leszkiem Możdżerem i Larsem Danielssonem tworzy muzykę do niemego filmu Skarb rodu Arne, improwizowaną podczas Era Nowe Horyzonty 2009. Jest też coraz bardziej docenianym autorem muzyki teatralnej. Adam udowadnia, że zakurzone lekko skrzypce, w jego rękach potrafią nabrać nowego blasku. Najważniejszą grupą, w której Adam eksperymentuje i poszukuje swojego brzmienia jest Damage Control.
W 2011 roku Adam wylatuje do Nowego Yorku i koncertuje z takimi artystami jak Taylor Eigsti, John Benitez, Dana Hawkins, Igmar Thomas, Joel Holmes. W tym czasie jego najnowsza płyta Magical Theatre zdobywa znakomite recenzje zarówno w Ameryce jak i Europie. Znany krytyk Robert Sutton zalicza ją do najważniejszych odkryć jazzowych 2011 roku. W tym samym roku Bałdych pojawia się ze swoim materiałem na Berlin Jazz Fest. Po koncercie Adama Bałdycha wszyscy krytycy niemieccy nie rozmawiali o nikim innym - tak redaktor naczelny "Jazz Forum" Paweł Brodowski komentował występ młodego skrzypka, a Ulrich Olshausen z "Frankfurter Allgemeine Zeitung" pisał o koncercie: bez wątpienia Adam jest najbardziej rozwiniętym technicznie skrzypkiem żyjącym w naszych czasach. Możemy spodziewać się po nim wszystkiego. Już następnego dnia Adam otrzymał propozycję kontraktu od prestiżowej wytwórni ACT Music. Jego płyta nagrana dla tego labelu ukazała się w 2012 roku. Materiał został zarejestrowany w słynnym Hansa Studio w elitarnym składzie: Lars Danielsson - kontrabas, wiolonczela, Jacob Karlzon - fortepian, Morten Lund - perkusja, Verneri Pohjola - trąbka oraz Marius Neset - saksofon. [opracowano na podstawie materiałów prasowych]
