Stowarzyszenie Teatralne Badów „Gargantua i Pantagruel”
reżyseria: Piotr Bikont
scenografia: Aleksander Janicki
muzyka: Krzysztof Knittel
obsada: Joanna Fidler, Beata Kolak, Mirosława Olbińska
Oparta na renesansowym dziele Francois Rabelaisa (w znakomitym przekładzie Tadeusza Boya-Żeleńskiego) opowieść o barwnej parze olbrzymów, ojcu i synu - kochających życie opojach i żarłokach o jasnych umysłach, ciekawych świata, odważnych, spragnionych przygód i obdarzonych kpiarskim poczuciem humoru. W atmosferze plebejskiej rubasznej zabawy przetykanej żarliwą modlitwą autorzy spektaklu pragną, za przykładem mistrza Rabelaisa, głosić jedność świata ciała i ducha, wzajemną przenikalność sacrum i profanum, pochwałę człowieka pełnego, wolnego i radosnego.
Przedstawienie "Gargantua i Pantagruel", podobnie jak wcześniej "Frank & Sztajn", powstało poza instytucjami teatralnymi. Piotr Bikont, prezes Stowarzyszenia, reżyser, performer, filmowiec, dokumentalista, publicysta, realizował spektakle m.in. w Teatrze Studyjnym i Teatrze Nowym w Łodzi oraz w Teatrze Śląskim w Katowicach.
O książce:
„Gargantua i Pantagruel” to kipiąca od rubasznego humoru opowieści o dynastii dobrych olbrzymów, królów krainy w Turenii. Ich niekończące się uczty, żart, komiczne fortele, pojedynki i bitwy, parodystyczne debaty z teologami, prawnikami, filozofami i innymi ówczesnymi autorytetami są ciągle aktualną krytyką "świata oficjalnego" i jego najważniejszych instytucji. Pisarz domaga się poszanowania nie tylko jednej zasady: "czyń, coć się podoba!". Człowiek to dla Rabelais'go istota cielesna: zawarte w powieści obrazy picia, jedzenia, trawienia, a także innych fizjologicznych czynności, weszły do skarbnicy światowej kultury.
Z obyczajów Gargantuy:
"Tak pośniadawszy należycie, szedł do kościoła, gdzie za nimi nieśli w dużym koszyku srogi brewiarz, pięknie oprawny, ważący - tak dla swej tłustości, jak dla zamków i pergaminów - mniej więcej jedenaście pudów i sześć funtów. Tam słuchał dwudziestu sześciu do trzydziestu mszy: przez ten czas przebywał jego kapelan opatulony jak dudek i z oddechem zionącym bardzo przyjemnie, a to dzięki obfitemu przepłukaniu gęby sokiem winnym. Z tym mamrotał swoje pacierze i różańce, a tak uważnie je przebierał, że ani ziarenko nie upadło na ziemię. Gdy wychodził z kościoła, przywożono mu, na wózku zaprzężonym w woły, jeszcze kupę różańców świętego Klaudiusza, każdy wielkości dobrej czaszki ludzkiej; za czym, przechadzając się po krużgankach i ogrodach klasztornych, odmawiał ich tyle, że zapędziłby w kąt szesnastu pustelników”.
François Rabelais (ok. 1494-1553) - francuski pisarz, humanista, z zawodu lekarz; autor jednego z arcydzieł francuskiej literatury renesansowej, fantastyczno-satyrycznej epopei – „Gargantui i Pantagruela”.
reżyseria: Piotr Bikont
scenografia: Aleksander Janicki
muzyka: Krzysztof Knittel
obsada: Joanna Fidler, Beata Kolak, Mirosława Olbińska
Oparta na renesansowym dziele Francois Rabelaisa (w znakomitym przekładzie Tadeusza Boya-Żeleńskiego) opowieść o barwnej parze olbrzymów, ojcu i synu - kochających życie opojach i żarłokach o jasnych umysłach, ciekawych świata, odważnych, spragnionych przygód i obdarzonych kpiarskim poczuciem humoru. W atmosferze plebejskiej rubasznej zabawy przetykanej żarliwą modlitwą autorzy spektaklu pragną, za przykładem mistrza Rabelaisa, głosić jedność świata ciała i ducha, wzajemną przenikalność sacrum i profanum, pochwałę człowieka pełnego, wolnego i radosnego.
Przedstawienie "Gargantua i Pantagruel", podobnie jak wcześniej "Frank & Sztajn", powstało poza instytucjami teatralnymi. Piotr Bikont, prezes Stowarzyszenia, reżyser, performer, filmowiec, dokumentalista, publicysta, realizował spektakle m.in. w Teatrze Studyjnym i Teatrze Nowym w Łodzi oraz w Teatrze Śląskim w Katowicach.
O książce:
„Gargantua i Pantagruel” to kipiąca od rubasznego humoru opowieści o dynastii dobrych olbrzymów, królów krainy w Turenii. Ich niekończące się uczty, żart, komiczne fortele, pojedynki i bitwy, parodystyczne debaty z teologami, prawnikami, filozofami i innymi ówczesnymi autorytetami są ciągle aktualną krytyką "świata oficjalnego" i jego najważniejszych instytucji. Pisarz domaga się poszanowania nie tylko jednej zasady: "czyń, coć się podoba!". Człowiek to dla Rabelais'go istota cielesna: zawarte w powieści obrazy picia, jedzenia, trawienia, a także innych fizjologicznych czynności, weszły do skarbnicy światowej kultury.
Z obyczajów Gargantuy:
"Tak pośniadawszy należycie, szedł do kościoła, gdzie za nimi nieśli w dużym koszyku srogi brewiarz, pięknie oprawny, ważący - tak dla swej tłustości, jak dla zamków i pergaminów - mniej więcej jedenaście pudów i sześć funtów. Tam słuchał dwudziestu sześciu do trzydziestu mszy: przez ten czas przebywał jego kapelan opatulony jak dudek i z oddechem zionącym bardzo przyjemnie, a to dzięki obfitemu przepłukaniu gęby sokiem winnym. Z tym mamrotał swoje pacierze i różańce, a tak uważnie je przebierał, że ani ziarenko nie upadło na ziemię. Gdy wychodził z kościoła, przywożono mu, na wózku zaprzężonym w woły, jeszcze kupę różańców świętego Klaudiusza, każdy wielkości dobrej czaszki ludzkiej; za czym, przechadzając się po krużgankach i ogrodach klasztornych, odmawiał ich tyle, że zapędziłby w kąt szesnastu pustelników”.
François Rabelais (ok. 1494-1553) - francuski pisarz, humanista, z zawodu lekarz; autor jednego z arcydzieł francuskiej literatury renesansowej, fantastyczno-satyrycznej epopei – „Gargantui i Pantagruela”.