Wolfgang Amadeusz Mozart
Wesele Figara
Libretto: Lorenzo da Ponte, na podstawie sztuki Pierre Beaumarchais'go 'Le marriage de Figaro'.
Prapremiera Wiedeń, 1 maja 1786
Spektakl przygotowany w koprodukcji z Operą Wrocławską
(premiera we Wrocławiu 30 grudnia 2008, premiera w Gdańsku 14 lutego 2009)
"Wesele Figara" to kontynuacja losów byłego golibrody ("Cyrulik sewilski"), który z czasem został zarządcą dóbr swego pana - Hrabiego Almavivy. Niegdyś pomógł mu zdobyć żonę - piękną Rozynę. Wystarczyły jednak trzy lata, by gorące uczucie Hrabiego zamieniło się w katalog się w katalog rutynowych uśmiechów i serdeczności. Znudzony arystokrata tęskni już za "nowymi emocjami". Z nadzieją patrzy na urodziwą Zuzannę - pokojówkę swojej żony, a zarazem oficjalną narzeczoną Figara, ten nie zamierza jednak się nią nikim dzielić. Obmyśla więc intrygę, która ma udaremnić zamiary jego pana.
"Wesele Figara" jest jedną z trzech najważniejszych oper Mozarta interpretowaną na różne sposoby i realizowaną w całej gamie stylów, mód i tendencji. Uważana jest dość powszechnie za dzieło komiczne. Jednocześnie jest to najbardziej seksowna i zarazem liryczna z oper Mozarta. Zasadniczym motorem działania bohaterów jest w tym utworze napięcie pomiędzy zmysłowością i tęsknotą za prawdziwą miłością. Muzyka utrzymuje to napięcie tak pięknie, że widzowie nie zauważają upływu czasu. Miłosne perypetie głównych bohaterów prowokują do gorzkiej refleksji na temat ułudy seksualnych rozkoszy. Niby oczywiste i banalne, a jednak gorzkie w każdorazowym indywidualnym doświadczeniu. Kiedy poszukiwanie uciech staje się rozpaczliwym remedium na brak miłości, może to przybrać wymiar komiczny dla obserwatora z zewnątrz. Sprawy ludzkie się nie zmieniają. Miłość, pożądanie, nienawiść i poczucie winy - zawsze te same problemy i ta sama rozpacz bez względu na epokę. Inne są tylko ubrania, technologie przy pomocy których toczy się życie, tempo tego życia i obyczaje.
Kierownictwo muzyczne: Francesco Bottigliero
Reżyseria i inscenizacja: Marek Weiss
Scenografia: Małgorzata Słoniowska
Przygotowanie chóru: Dariusz Tabisz
Obsada:
Hrabia - Leszek Skrla (14-15, 17.05) / Robert Gierlach
Hrabina - Anna Wierzbicka / Anastazja Lipert / Anna Mikołajczyk (14-15, 17.05)
Zuzanna - Julia Iwaszkiewicz / Ingrida Gapova (14-15, 17.05)
Figaro - Adam Palka / Wojciech Gierlach / Robert Gierlach (14-15, 17.05)
Cherubin - Jan Monowid (14-15, 17.05) / Karol Bartosiński
Marcelina - Anna Fabrello
Bartolo - Piotr Nowacki
Basilio - Krzysztof Kur (14-15, 17.05) / Jacek Szymański
Don Curzio - Łukasz Wroński
Antonio - Wiktor Gorelikow / Janusz Zawadzki / Andrzej Malinowski (14-15, 17.05)
Barbarina - Ingrida Gapova / Jaryna Kuzmych (14-15, 17.05)
oraz
Chór i Orkiestra Opery Bałtyckiej
dyrygent: Francesco Bottigliero
Wesele Figara
Libretto: Lorenzo da Ponte, na podstawie sztuki Pierre Beaumarchais'go 'Le marriage de Figaro'.
Prapremiera Wiedeń, 1 maja 1786
Spektakl przygotowany w koprodukcji z Operą Wrocławską
(premiera we Wrocławiu 30 grudnia 2008, premiera w Gdańsku 14 lutego 2009)
"Wesele Figara" to kontynuacja losów byłego golibrody ("Cyrulik sewilski"), który z czasem został zarządcą dóbr swego pana - Hrabiego Almavivy. Niegdyś pomógł mu zdobyć żonę - piękną Rozynę. Wystarczyły jednak trzy lata, by gorące uczucie Hrabiego zamieniło się w katalog się w katalog rutynowych uśmiechów i serdeczności. Znudzony arystokrata tęskni już za "nowymi emocjami". Z nadzieją patrzy na urodziwą Zuzannę - pokojówkę swojej żony, a zarazem oficjalną narzeczoną Figara, ten nie zamierza jednak się nią nikim dzielić. Obmyśla więc intrygę, która ma udaremnić zamiary jego pana.
"Wesele Figara" jest jedną z trzech najważniejszych oper Mozarta interpretowaną na różne sposoby i realizowaną w całej gamie stylów, mód i tendencji. Uważana jest dość powszechnie za dzieło komiczne. Jednocześnie jest to najbardziej seksowna i zarazem liryczna z oper Mozarta. Zasadniczym motorem działania bohaterów jest w tym utworze napięcie pomiędzy zmysłowością i tęsknotą za prawdziwą miłością. Muzyka utrzymuje to napięcie tak pięknie, że widzowie nie zauważają upływu czasu. Miłosne perypetie głównych bohaterów prowokują do gorzkiej refleksji na temat ułudy seksualnych rozkoszy. Niby oczywiste i banalne, a jednak gorzkie w każdorazowym indywidualnym doświadczeniu. Kiedy poszukiwanie uciech staje się rozpaczliwym remedium na brak miłości, może to przybrać wymiar komiczny dla obserwatora z zewnątrz. Sprawy ludzkie się nie zmieniają. Miłość, pożądanie, nienawiść i poczucie winy - zawsze te same problemy i ta sama rozpacz bez względu na epokę. Inne są tylko ubrania, technologie przy pomocy których toczy się życie, tempo tego życia i obyczaje.
Kierownictwo muzyczne: Francesco Bottigliero
Reżyseria i inscenizacja: Marek Weiss
Scenografia: Małgorzata Słoniowska
Przygotowanie chóru: Dariusz Tabisz
Obsada:
Hrabia - Leszek Skrla (14-15, 17.05) / Robert Gierlach
Hrabina - Anna Wierzbicka / Anastazja Lipert / Anna Mikołajczyk (14-15, 17.05)
Zuzanna - Julia Iwaszkiewicz / Ingrida Gapova (14-15, 17.05)
Figaro - Adam Palka / Wojciech Gierlach / Robert Gierlach (14-15, 17.05)
Cherubin - Jan Monowid (14-15, 17.05) / Karol Bartosiński
Marcelina - Anna Fabrello
Bartolo - Piotr Nowacki
Basilio - Krzysztof Kur (14-15, 17.05) / Jacek Szymański
Don Curzio - Łukasz Wroński
Antonio - Wiktor Gorelikow / Janusz Zawadzki / Andrzej Malinowski (14-15, 17.05)
Barbarina - Ingrida Gapova / Jaryna Kuzmych (14-15, 17.05)
oraz
Chór i Orkiestra Opery Bałtyckiej
dyrygent: Francesco Bottigliero
