Jako, że z tego co się zorientowałam kilka już nas jest, postanowiłam założyć wątek, w którym będziemy mogły rozmawiać o adopcji, procedurze adopcyjnej, oczekiwaniu na upragnionego dzidziusia, którego jeszcze nie ma z nami ale już od dawna jest w naszych serduszkach...
Będzie to miejsce na pytania dotyczące tej tematyki, rozmowy, wspieranie się w oczekiwaniu... a jak wiadomo okres oczekiwania trochę trwa...

Mam nadzieję, że wątek ten się sprawdzi i ktoś poza mną się będzie na nim udzielał:)

Nie korzystam. Nie ma mysle takiej potrzeby, juz uplynelo duzo czasu od tamtej sytuacji i teraz jestesmy z mezem nastawieni pozytywnie na nasz czekajacy na nas gdzies Skarbek :) i cos mi mowi, ze mamy wieksze szanse na dziecko ciut starsze anizeli na niemowle :) Jestem pewna, ze ono gdzies juz jest, zyje i czeka gdzies na nas, musimy sie tylko pewnego dnia wzajemnie odnalezc :) Nie ma to dla mnie znaczenia, czy to chlopiec czy dziewczynka, czy ma 2 latka czy 4, jak wyglada, jakie jest... na pewno bedzie cudowne, kochane i nasze, juz niedlugo. Tyle juz za nami to i to przebrniemy...

słonko a korzystasz może z porad psychologa ?uważam że powinnaś nie dlatego że jesteś coś nie tego ale choćby dla tego ze twoje emocje są nastawione na mega stres

po zmianie przepisów już nie tak prosto jest z adopcja ze wskazaniem
nam 2 lata temu właśnie w ten sposób się udało adoptować dzidzię tuz po urodzeniu (byłam przy porodzie i po 3 dniach zabrałam do domu) :)
potem mieliśmy 2 rozprawy sadowe, badania psychologiczne i więzi z dzieckiem przechodziliśmy, wszystko trwało 11 miesięcy

Zdecydowanie nie... niestety zbyt duze ryzyko, ogromne wrecz ryzyko, ze matka albo rozmysli sie do konca ciazy, albo okaze oszustka albo co gorsza przez te 6 ustawowych tygodni od powierzenia nam dziecka do mozliwosci zlozenia papierow o adopcje, ze sie rozmysli, my przez 6 tyg zdazymy sie z dzieckiem zwiazac i wtedy co... :( Placz i rozpacz... a to sie niestety czesto zdarza. No i nie wiadomo, czy dziecko sie nie okaze np chore...
Osrodki adopcyjne wszystko duzo lepiej sparwdzaja i rodzice adopcyjni nie ponosza zadnego ryzyka... tylko tyle i az, ze to trwa i trwa i trwa...:(

kurcze trzymam kciuki !może jeszcze w tym roku wam się poszczęści

a co z adopcją ze wskazaniem ?? nie da się tak ? szybciej pewnie by bylo ...ale tak czy siak trzymam kciuki za Was

Procedury nie sa zupelnie zalezne od nas... niewiele mozna z tym zdzialac.
A co do tego co sie stalo- no niestety. Dokladnie tak to mozna porownac, to tak jak poronienie czy smierc dziecka, chociaz ono dalej zyje, gdzies tam sobie mieszka, mam nadzieje ze jesty chociaz szczesliwe z kims innym...Nie rozumiemy wielu rzeczy, z wieloma sprawami sie nie zgadzamy, wiele jest nniesprawiedliwosci, ale co nam zostaje? Zyc dalej... walczyc dalej... chocia ztrwa to juz tyle, ze naprawde. Procedure musuielismy przechodzic od nowa, ciagle jestesmy w jej trakcie, dopiero za 3 tygodnie bedziemy po oczekujac na kwalifikacje i na propozycje dziecka. Dlaczego ja powtarzamy? Bo jak sie okazalo kazdy osrodek rządzi sie swoimi prawami i trzeba od nowa. Tak nam to wszystko utrudniaja. Nowi ludzie znow nas musza poznac, ocenic, zakwalifikowac, znow te nerwy, stresy, oczekiwania, plakac sie juz chce na to wszystko, ale jestesmy twardzi i nie poddajemy sie. Za bardzo nam zalezy na tej istotce... Czekamy juz na nia tak jak widac po suwaku ponad 3 lata... Z tego co nam powiedziano to od zlozenia papierow w 2 osrodku na dziecko do lat 2 czeka sie 2-2,5 roku- koszmar... Miedzy innymi dlatego rozszerzylismy wiek do lat 4 zeby szanse byly wieksze, zeby doczekac sie szybciej, bo nie tyle nam zalezy na jakims konkretnym wieku, co na tym, zeby zostac rodzicami :) Na pewno jeszcze z rok bedziemy czekac, ale moze chociaz to nie beda 2 lata... Strasznie to wszystko trwa w czasie, a my w zyciu nie przypuszczalismy, ze bedziemy mieli tyle cierpliwosci, a jednak ona w nas jest. Chcialabym, tak bardzo chcialabym, jeszcze w tym roku poznac nasz Skarb, ale czy to sie ma szanse udac? Okaze się...

slonko - ale jak to możliwe, że tak zostaliście potraktowani? Przecież przeszliście wszystkie procedury. O co tu w ogóle chodzi?
Wasze przeżycia można porównać z bólem po utracie dziecka w wyniku poronienia lub choroby.

Ponadto, czy przyszli rodzice adopcyjni myśleli kiedyś o zorganizowaniu akcji dążącej do zmiany przepisów o dzieciach porzuconych, tzn. by brak zrzeczenia się rodzica biologicznego nie uniemożliwiał dziecku adopcji? Ponoć jest mnóstwo dzieci z nieuregulowana sytuacja prawną.

śledzę Twój wątek od początku. wierzę że się uda ;-). pozdrawiam

Za miesiac mamy finalizacje powtornej procedury adopcyjnej i odtad czekamy na dzieciatko. Zdecydowalismy sie zmienic wiek na 0-4 w zwiakzu z czym mam nadzieje szybciej sie doczekamy. Taka decyzja bo nie zalezy nam na konkretnym wieku, 3-4 latek to tez male dziecko, a na plci nam kompletnie nie zalezy. Chcemy tylko przelac swoj ogrom uczuc na to malenstwo... Trzymajcie kciuki zeby to jak najkrocej potrwalo.

A na dziecko w jakim wieku czekasz?

trzymam kciuki zebys jak najszyciej dostala TEN telefon :), mozemy poczekac razem bo ja tez czekam na dzieciatko :)

o rany !! słonko trzymam nadal kciuki !!

nam się udało..od 2 lat jesteśmy rodzicami więc i Wam też się uda !!

slonko, trzymam kciuki abyscie niedlugo zostali rodzicami dziecka. ps. jest chore to wszystko, co was spotkalo, ale widze, ze nie poddaliscie sie i jednak sprobowaliscie znow.

słonko, sama mam łzy w oczach jak czytam Twój ostatni wpis, wierzę jednak że jeszcze będziecie mieli powody do radości i mocno zaciskam kciuki!!! musi się udać :)!

nawet nie wiesz jakie to przykre... wierzę że w końcu spotka Was szczęście na jakie zasłużyliście, trzymam gorąco kciuki kochana, na pewno ktoś znajdzie u Was ten prawdziwy, wymarzony domek...

Nie odzywalam sie bo to wszystko bylo dla mnie zbyt bolesne, ale postanowilam jednak napisac...

Nie jestem mama... Niestety :( do dzis... Nie chce dokladnie opisywac sytuacji, ale tamto dziecko ktore juz traktowalismy jako synka, okazalo sie nie byc nasze. Przerwano nam po miesiacu kontakty z nim- nie z naszej winy...Owszem wytlumaczono sie, ale co z tego, bol byl nie do zniesienia.W ogole czegos takiego nie powinno sie robic. Bardzo dlugo nie moglismy sie pozbierac.Cierpielismy, plakalismy...bo przeciez zdazylismy go juz pokochac. Oj dlugo by pisac, ale nie jest to temat na forum.
Dopiero teraz zdecydowalismy sie wznowic starania o adopcje, dalej pamietamy to co sie wtedy stalo, ale chcielibysmy w koncu stac sie rodzina z jakas malenka istotką. Zmiana jest o tyle, ze tym razem plec jest nam obojetna, nie okreslamy jej, a co do wieku nastawiamy sie raczej na dziecko powyzej roczku. Czesc procedur musielismy powtorzyc, ale juz blizej niz dalej. Oby w ciagu kilku najblizszych miesiecu udalo nam sie juz byc we troje- z synem badz coreczka...
Suwak jest nieaktualny, ale musze sobie przypomniec haslo by go skasowac. Co do imienia, jak dziecko juz bedzie sie utozsamialo ze swoim- nie bedziemy zmieniac. Trzymajcie prosze kochani za nas kciuki, zeby tym razem los sie z nami obszedl lepiej...

Cudowny wątek, mam nadzieję że autorka jeszcze się kiedyś odezwie, chwyciło mnie to za serducho :)))

Jestem agą, z postu z czerwca 2011, na tym forum jestem drugi raz, wtedy byłam żeby dodać otuchy a dziś weszłam z ciekawości bo w redakcji gdzie pracuję pojawił się temat do reportażu. Jestem tylko po to, by powiedzieć, że się cieszę, mój synek o którym mowa w moim poscie ma już prawie 8 lat. I tez ma na imię Kuba:-) Trzymajcie się dzielnie. Będzie czasem trudno, a czasem przepięknie. Jak to w rodzicielstwie.

slonko gratuluje :)

super uczucie musi byc :)