Ostatnio kilka wątków skończyło się tematyką zwierzęcą;) Więc dla miłośników tychże otwieram nowy wątek;) Foty mile widzianeee:)

Ależ cały czas jest przecież bardzo miło rzekłbym cukierkowo, skoro jak powiadasz "nie ten adres" to nie potrzebnie czujesz się podirytowany. :P

Ale ok nie będę już zaśmiecał wątku, poproszę/simy jeszcze kilka fotęk może profil perdu , a nie tylko en face.

masz królika? ^^

Dobre ale kompletnie chybione ^_^ Nie ten adres.

p.s. to naprawdę miły wątek, chcesz się ze mną zderzyć na argumenty (wielu próbowało), to otwórz odrębny wątek i tam podyskutujemy, ok? Tego wątku bardzo proszę nie zaśmiecać.

To i ja spróbuję, nie wiem, czy mi się uda :-)))

Empatia mówisz ....

Przytulając dziecko myślisz tak już będzie zawsze. Nadchodzi jednak czas, gdy musisz pogodzić się z faktem, że dziecko jak ten ptak musi wyfrunąć w świat. Gniazdo domowe staje się puste. Ponieważ każdy rodzic godzi się z ich odejściem na własny sposób, czasem ten smutek trwa kilka tygodni, czasem kilka lat. Tak jak odmienne są rodziny, tak różne w tym okresie pojawiają się trudności : rozdrażnienie, kłopoty ze snem, czasem depresja, nawet znajomi z forum stają się bardziej wkurzający i nie chce ci się już z nimi gadać - to syndrom opuszczonego gniazda. Czujesz się zagubiony, a dom wydaje się pusty, pustkę tą chcesz wypełnić ponieważ zdajesz sobie sprawę że następne dziecko nie wchodzi w grę szukasz substytutu, który pomógł by ci wypełnić tę pustkę po dziecku. Znajdujesz go w zwierzaku i zaczynasz wkładać wtedy całą energię w wychowanie swojej nowej pociechy. Upodabniasz się do niego, a jego do siebie. To dla ciebie nowe życie, wracasz na forum, ludzie jakby milsi i znów można z nimi pogadać, a depresja ustępuje, nieświadomie i stopniowo przejmujesz kontrolę nad życiem pieska. Każde jego niepowodzenie odbierasz jak klęskę wychowawczą, a sukces jak własny. Nie pozwolisz już pieskowi tak jak dziecku odejść na swoje. Bo wiesz że znów dom stanie się pusty, a samotność nie do zniesienia. Pojawiają się rozdrażnienie, kłopoty ze snem i depresja, a znajomi z forum trójmiasto.pl znów będą cię wkurzać.

Brak mi empatii ??? ;)

Osoby kochające psy, uważają się za ich rodziców w pewnym sensie, wychowują swoje psiaki i traktują jak członków rodziny. Do tego wymagana jest swoista wrażliwość i spore pokłady empatii, których Tobie być może brakować, skoro zadajesz takie pytania.

Tatą mopsi jestem ja. Masz jeszcze jakieś pytania?

z mamą ? to kto jest ojcem ?

a temu panu/pani co dolega? :)))) Szalony kicurek?! :)))))

Udało się :)

a tak mopsia wygląda jak ma dziewczyńskiego focha :)

Próba mikrofonu... tfu.. wrzucania zdjęć

wiesz, kobiety w pewnym, dojrzałym już, wieku robią się złośliwe i psotliwe :)

Nie uwierzysz :)
Gdyby miała 2-3 lata jej psotliwy charakter byłby wytłumaczony ale niestety ma 6 lat (jesssu już prawie 7) i nic nie zapowiada zmiany charakteru, nad czym bardzo ubolewam
No ale matka kocha wszystkie swoje dzieci, bez wyjątku ;)

A to mój zwierzyniec:)))

Kurczaki. Nie działa;/

ale ona chyba młodziutka jest? 2-3 latka ma?

A to jeszcze jedno, a co :)



Nie wiem czy kokietka, na pewno słodki złośliwiec :D

i na tym małym zdjęciu widać, że z Szili to kokietka:)))

Właśnie cosik mi nie wyszło, obiecuję poprawę :)

Dziewczynka :) Szila :)

uprasza się o większe zdjęcie:) A jak czworonóg ma na imię? To chłopak czy dziewczynka?

To ja się swoim czworonogiem pochwalę :D