Nowy temacik. Jak długo jesteście ze swoim mężem(chłopoakiem)?? Ile się znaliście przed ślubem??
U nas było tak: Poznaliśmy się 22czerwca 2005(w dzień urodzin mojego Tomcia), a w lipcu już rozmawialiśmy o ślubie, we wrześniu byliśmy już pewni i zaczeliśmy się rozglądać za salą itp. a w Grudniu się zaręczyliśmy(równe pół roku jak się znaliśmy) No a 16 WRZEŚNIA ślubowaliśmy sobie na całe życie. Czyli znaliśmy się 1 rok i 3 miesiące:)
A jak to było u was??

a ja za to wam powiem ze po roku malzenstwa mam takie watpliwosci i drecza mnie takie filmy ktorych wczesniej nie bylo i przez mysl mi nie przeszlo przed slubem ze tak to moze wszystko wygladac jestem znuzona i czasem sie zastanawiam czy nie odejsc i zyc samemu

Ja uważam tak - związek na zawsze, bez względu na trudności, ALE ewentualne trwanie w związku, w którym człowiek czuje się źle, partner staje się obcy, znika porozumienie, rozmowy nie odnoszą żadnego skutku, to dla mnie nie jest małżeństwo tylko życie obok siebie ze względu na to, co było kiedyś. Dziś, jutro i pojutrze mogę powiedzieć, że nie rozwiodę się, bo kocham mojego męża i nikogo tak nie pokocham, ale nie wiemy, jak potoczy się nasze życie i chyba tylko tego dotyczą wątpliwości, a nie samego partnera. Bo to nie człowiek się zmienia, tylko życie się toczy - nie zawsze tak, jak byśmy chcieli. Podejrzewam, że wszyscy małżonkowie chcą być ze sobą do końca życia, ale czasem życie te postanowienia niszczy.

katiies, to jednak nie jestem osamotniona... Mysle, ze przy podjeciu tej decyzji trzeba ufac sobie zupelnie slepo, bo jak inaczej moga przejsc przez gardlo slowa "i ze cie nie opuszcze az do smierci"...? Jak mozna w nie wierzyc? Jesli takiego zufania do siebie i partnera sie nie ma, to... coz ja osobiscie mialabym watpliwosci...

Ale zawarcie zwizku zaklada zlozenie przysiegi przed Bogiem "NA ZAWSZE" ... Prawda? A nie, na zawsze, ale w razie czego, to to moze wcale nie...

Ja rozumiem realizm i przerozne sytuacje, w jakich nas zycie stawia i nie potepiam rozwodow ani nie oseniam osob, ktore musialy podjac te bardzo trudna decyzje w zyciu...

A ja tam tez sie nie bede rozwodzic.Szukalam tak dlugo i przebieralam tak dlugo w facetach zeby byc pewna :-).Inaczej bym sie nie hajtala bo na slubie mi nie zalezalo,hajtnelam sie bo wiedzialam ze juz tak zostanie.

Zgadza się... Całe życie musimy pracować nad trwałością naszego związku, małżeństwa, rodziny
"...na dobre i złe w zdrowi i w chorobie..."

W przysiędze "cywilnej" podoba mi się "i uczynię wszystko, by nasze małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe"

Czyli dzisiaj wierzę, ze będziemy dobrym małżeństwem i CAŁE życie będę się maksymalnie starać, by tak właśnie było

ale ta "naiwność" że na zawsze siedzi u większości w sercach :)

Zakładając że i tak bedziemy razem do śmierci niekoniecznie musimy nad tym pracować bo i tak przysięgaliśmy... a to prowadzi do szybkiego rozkładu

jak zwykle nie czytasz Ostola ze zrozumieniem, nikt nie zakłada na początku, że nie dotrzyma przysięgi, tylko dziewczyny uważają że "nigdy nie mów nigdy".

Wiesz, ja nie odbieram tej dyskusji i głosów w niej jako zakładających, ze "w razie czego to rozwód".
Ja widzę w niej po prostu dziewczyny-realistki, które widzą, co się dzieje dookoła. Widzą, że w życiu pojawiają się takie sytuacje, których nikt nie chce, a które diametralnie zmieniają sposób patrzenia na życie.
Dłuższy czas "chodzenia ze sobą" przed zaręczynami oraz ślubem oczywiście daje nam lepsze poznanie drugiej osoby i jakby troszkę zmniejsza ryzyko bycia niemile zaskoczonym po slubie pewnymi codziennymi sytuacjami. Ale nie oznacza, że "szybkie" śluby są mniej wartościowe i że tacy ludzie są "skazani" na niepowodzenie w małżeństwie.

Oczywiście jest tez kategoria ludzi, którzy "mają parcie" na ślub, czyli "pobieramy się, bo wsyzscy znajomi się pobierają, co prawda nie jesteśmy siebie pewni, ale co tam - najwyżej się rozwiedziemy".
Jednak myślę, że większość z nas, podejmując decyzję o zaręczynach a potem ślubie nie zakłada "furtki bezpieczeństwa", bo inaczej nie stanęłaby obok tego mężczyzny w tym miejscu (czy to kościół, cerkwia, urząd) i nie ślubowałaby.

A propos - podczas ślubu cywilnego nie ślubuje się "do śmierci"

Nie chce nikogo do niczego przekonywac, ale podejscie "nie wierze w rozstania" bardzo upraszcza spojrzenia na zwiazek. Sprawy sa jasne, proste i przejrzyste... Ja oczywiscie nie mam recepty na sukces i moze jestem w kompletnym bledzie... Nie mniej jednak zwiazek nie wydaje sie tak skomplikowanym przedsiewzieciem kiedy jest sie przekonanym, ze bedzie trwal zawsze...
A z drugiej strony to jestem zaskoczona ze wsrod wszystkich przyszlych panien mlodych i swiezych panien mlodych jestem zupelnie osamotniona w swoich przekonaniach... O krok przed (lub tuz po) zlozeniem przysiegi o deklaracji milosci "dopoki smierc nas nie rozlaczy" wszystkie zakladaja, ze moga tej przysiegi nie dotrzymac...

romantyczny, romantyczny...
tylko kto by pomyślał, że grając w tysiąca na kurniku podczas zwolnienia lekarskiego można trafić właśnie na TEGO...

ja tam mimo wszystko wole wierzyć że wszystko się uda i że sobie poradzimy z każdym problemem, ale nie założę 100 % na ptrzyszłość bo kobieta nie powinna tracić czujności :) zresztą na pewno nie bedę się tym martwić przed ślubem i mam nadzieję sporo po

AgaB a jednak ten internet może być romantyczny :)

To tak na powrót do tematu...
Z Andrzejem pierwszy kontakt (internet) był na poczatku 2007 roku. Po pary wymianach opinii przerwa, bo nagle jego dostawca netu miał modernizację czy coś (pochodzi ze wsi i tam niestety nie ma alternatywy). Pod koniec lutego na nowo się odezwał, do mnie przyjechał w marcu 2007.
Koło maja stwierdziliśmy, ze nie spotykamy się już z nikim innym poza sobą.
Na jesień przeniósł się do mnie, do Gdańska, znalazł pracę, wrócił do szkoły (przerwanej 10 lat temu po wypadku samochodowym).
On od samego poczatku mówił o ślubie, ja stopowałam aż do tego roku.
"pierścionkowe" oświadczyny były tak jak suwaczek wskazuje
Oficjalne 26 lipca
Salę wstępnie zarezerwowaną mamy na 07.08.2010

zazdroszczę Wam takiej pewności. niestety napatrzyłam się na "póki smierc nas nie rozłączy" przez całe dzieciństwo. ojciec nałogowy alkoholik, agresywny- bił mamę i starszego brata dopóki sam od niego nie dostał. to piętnuje na cale życe. swojemu partnerowi powiedziałam "jak przetrwamy razem trzydzieści lat, pomyślimy o slubie" i tym sposobem żyjemy razem od 8 lat- szczęśliwie :-) a ja rzeczywiście powoli przekonuję się do ślubu, ale jeszcze nie mówiłam lubemu :-)

Ojej, tu nie ma w co wierzyc, bo co by nie mowic, to takie sprawy jak rozwody jednak istnieja. Mam na to dowod: znam sporo ludzi rozwiedzionych! Wierzyc to mozna w cos, czego sie nie da udowodnic! A co do tzw furtki, to pzeciez nikt chyba (albo malo kto) przysiegajac przed oltarzem, robi to nieszczerze, zakladajac, ze "jakby co, to sie rozwiode". Wszyscy chyba wierzymy, ze bedziemy razem do smierci. Ale jak tu wszyscy pisza, wiele rzeczy moze nas w zyciu zaskoczyc. Takich, ktore w dniu slubu nawet przez mysl nie przechodza.
Ale ciebie Ostola to nie ma co przekonywac, bo przeciez wiesz juz wszystko o wszystkim, a szczegolnie o malzenstwie, bo przeciez jestes juz mezatka caaaaly miesiac :)

Wlasnie o czym mowa... :-D
My w rozwody i rozstania nie wierzymy, Wy uwazacie ze taka furtka zawsze istnieje... I chyba nie ma o czym dyskutowac, bo przekonac sie do swoich pogladow nie damy rady... Pozdrawiam!

Z tym się zgadzam... Jak to mówią, są jedynie 2 rzeczy na świecie pewne w 100% - śmierć i podatki...

Ale każdy z nas idąc do ślubu, czy to przed ołtarz, czy cywilnego, powinien wierzyć i ufać, ze wytrwa w tym zwiazku i że obie strony dołożą wszelkich starań, by wsyzstko było dobrze i "na zawsze"

A ja np WIEM, ze niczego w zyciu nie da sie do konca przewidziec, wiec nie uzywam za duzo slow "zawsze, nigdy, na 100%". Ale WIERZE, ze bedziemy razem do konca i jakby co, to tez mam zamiar nad tym pracowac. Bajki lubie czytac (i ogladac), ale w zyciu wole twardo stac na ziemi ;)

Dla mnie w takiej sytuajci jak opisałaś Kasiuleńka jest możliwość separacji...
Rozwód (cywilny) tylko i wyłącznie ze względów prawny, jeśli ta druga osoba swoim postępowaniem (pijaństwo, hazard, nie wiem co jeszcze) narażałaby mnie, moje dzieci na negatywne konsekwencje prawne (czyli spłacanie długów i takie tam...)
Jest to dla mnie ostatecznością, gdy już nic innego nie zadziała.

A ślub kościelny jest "póki śmierć nas nie rozłączy" i tu opcji rozwodu nie ma...

Zresztą, kurczaki, o czym my rozmawiamy??!!