Dosyc wysoka ( 170 cm ), szczupla blondynka o zielono niebieskich oczach z odrobina szarosci, gdy brakuje slonca na niebie, szuka faceta marzen z idealami.Wszelkie szczegolowe informacje na priv.

>Zmień otoczenie.

Na lepiej ukrywające swoje problemy?:d
Albo powinienem unikać pewnych tematów.

Smutne to co piszesz. Dlatego ja z mężem się rozstałam. I tak tkwiłam za długo w tym związku.

> Właściwie nie znam żadnego małzeństwa/związku (...) gdzie byłoby tam szczęście w relacjach rodziców.

Zmień otoczenie.

Byłem z dzieciatymi i mam sporo takich koleżanek (miłe dziewczyny, ale próba przejścia na inne relacje z góry skazana jest na mękę zakończoną porażką).
Właściwie nie znam żadnego małzeństwa/związku ze stażem powyżej 7 lat i dzieckiem 5+, gdzie byłoby tam szczęście w relacjach rodziców. Większość tych związków/małżeństw po prostu się skończyła. Inne funkcjonują na zasadzie wojny, z okresowym zawieszeniem broni.

Może sią takie kobiety, ale to rzadkość. Można też powiedzie, że mężczyzni wiążą się po to żeby mieć kochankę i sprzątaczkę i kucharkę w jednym ;) a i jeszcze pielęgniarkę na stare lata :)

Pozjadałeś wszystkie rozumy w każdej dziedzinie, nawet w tej, o której nie masz pojęcia. O ile Ciebie nie dziwi moja reakcja, to mnie dziwi, że wyciągasz TAKIE wnioski nie mając doświadczeń w powyższej kwestii.

Złamanie tabu zwykle łączy się z agresją wobec odstępcy, więc nie dziwi mnie Twoja reakcja:d

Za przeproszeniem teraz to już pierd*lisz kompletnie :/

Owszem i jest to temat tabu, bo mówi się, że związki rozpadają się z powodu pieniędzy, zdrad i alkoholu, ale nikt nie ma odwagi powiedzieć, że zwykle kiedy kobieta zajdzie już w ciąże, to facet potrzebny jest jej tylko jako sługa i dostawca dóbr materialnych.
Dodatek do życia z dzieckiem, przynajmniej do czasu nim dojdzie do wniosku, że właściwie dodatek ten jej przeszkadza i same alimenty byłyby lepszym rozwiązaniem.

Przegapiłeś nieco fakt, że problem gradacji priorytetu partner-dziecko (jeśli rzeczywiście istnieje) dotyczy każdego związku a nie wyłącznie rynku wtórnego.

Oj, Anty, wijesz się jak piskorz w tych tłumaczeniach :/

>Nie mówię, że to niemożliwe tylko bardzo trudne.

I zwykle mało opłacalne dla drugiej strony. Zwłaszcza, że taki samotny rodzic ma gdzieś tam w podświadomości zakodowane, że dziecko jest z nim na zawsze, a partner tylko na jakiś czas - i choć udaje, że wcale tak nie jest, to daje to odczuć.

Ogólnie cały swój świat trzeba wtedy dostosować do życia innej osoby, a właściwie dwóch innych osób - czasem nawet kilku innych (drugiego rodzica, dziadków etc). I jest się takim piątym kołem u wozu.

Oczywiście miłość to kwestia woli. Można kochać każdego i być z nim szczęśliwym. Pytanie jednak, jak samemu będzie się kochanym - tak naprawdę - i czy wysiłek będzie tego warty? Bo jeśli niemal z każdą inną osobą będzie łatwiej, to po co wybierać trudną drogę?

Patrząc na to z drugiego punktu widzenia - strona z dzieckiem powinna dać z siebie więcej, dla wyrównania rachunku. Tylko, że akurat ta strona z założenia planuje dawać mniej... i tu pojawia się problem nie do pogodzenia.

>(Jak gdyby teoria czegoś nie uwzględniała).

Owszem, nie uwzględnia - praktyki!:)

>Wycofałeś się nawet nie widząc tego pięciolatka.

Tylko zadałem pytanie i padło kilka złotych myśli, ale żadnej odpowiedzi. To o czymś świadczy;)

>Co to by było gdyby o 37-latkę zabiegał jakiś mężczyzna i musiałbyś z nim konkurować ?

Pikuś:)
W przypadku krwi z krwi to po prostu pułapka bez wyjścia, bo to jest, jak trochę niżej opisała Dorota, albo facet jest tym drugim (kobieta dla niego jest tą jedyną, a on tym drugim - niezbyt udany początek... i pewnie kiedyś zacznie się rozglądać za kobietą, dla której będzie najważniejszy) albo facet jest tym pierwszym, kosztem dziecka (ale który rozsądny facet chciałby być z kobietą, która w ten sposób traktuje swoje dziecko?).

Nie mówię, że to niemożliwe tylko bardzo trudne. Czytajcie ze zrozumieniem :) I niech się wypowiadają osoby które to przeżyły, a nie takie co nie mają dzieci, albo np. wychowuje drugi rodzic. Niech się wypowie ten rodzic, który musi dziecko wyprawić do szkoły, odrobić z dzieckiem lekcje, iść do pracy, zrobić zakupy, ugotować obiad itd doba za mało. Chyba, że dziecko lata samopas po osiedlu i wychowuje je ulica, albo jest zapisane na wszystkie zajęcia pozalekcyjne.

Najlepiej nie wychodzić z domu i poczekać na śmierć, w końcu i tak każdy umiera, więc po co cokolwiek robić:P;)

Zatem.. dla bezpieczeństwa... najlepiej poczekać ze związkiem, aż dziecko (-i) się usamodzielni i wyprowadzi.
Choć i wówczas istnieje ryzyko, że czasu dla ew. partnera nie będzie, bo trza się będzie np. starszym, schorowanym rodzicem zająć.

Tak, zgadza się.

Niedobra jest też opcja, kiedy dziecko nie zaakceptuje partnera, a dorosłym wszystko pasuje.

Zgadzam się z Anty. Nie mówię, że to niemożliwe, ale bardzo trudne. Zawsze ktoś jest poszkodowany, albo facet niezadowolony, że nie poświęcasz mu więcej godzin, albo dziecko bo chciało z Tobą spędzić czas sam na sam. Można jeszcze zamieszkać razem. Gorzej jak po miesiącu coś Wam nie przypasuje i dojdziecie do wniosku, że to pomyłka, a dziecko już się zaprzyjazni z partnerem..

@Antyspołeczny

Jedna z metod erystycznych:

Powiedzieć, że w teorii to ładnie wygląda, ale praktyka pokazuje inaczej. (Jak gdyby teoria czegoś nie uwzględniała).

Wycofałeś się nawet nie widząc tego pięciolatka.
Co to by było gdyby o 37-latkę zabiegał jakiś mężczyzna i musiałbyś z nim konkurować ?