Wzorem poprzednich edycji główna część koncertowa odbędzie się w ostatni weekend lipca, jednak organizatorzy przygotowali wiele dodatkowych atrakcji - wydłuża się czas festiwalu, który w tym roku potrwa aż sześć dni. Z roku na rok Globaltica stara się poszerzać swoją formułę, i wzorem europejskich festiwali rozszerzać pulę wydarzeń towarzyszących, również na pozamuzyczne formy artystyczne.
folk / reggae / world - koncerty w Trójmieście
Globaltica od początku była nastawiona na promowanie kultury świata na wielu płaszczyznach. Od pierwszej edycji towarzyszyła jej jednak także idea zwracania uwagi na problemy społeczne, które w niektórych krajach właśnie dzięki muzyce mogły zostać zauważone na świecie. W ramach festiwalu od początku prezentowani byli wykonawcy, którzy inspirują się tradycją i kulturą swoich krajów i żywo przetwarzają ją na współczesny język komunikacji artystycznej i społecznej.
W tym roku idziemy o krok dalej. Chcemy nie tylko zwracać uwagę na problemy, ale też włączyć się w realne niesienie pomocy. Pragniemy też umożliwić festiwalowiczom zaangażowanie się w pomaganie zgodne z ideami przyświecającymi Globaltice.
Zobacz naszą relację z ubiegłorocznej edycji festiwalu
Artyści tegorocznej edycji:
Blindnote
(Belgia)
Międzynarodowa grupa Blind Note gra swoje koncerty w całkowitej ciemności. Tradycyjne dźwięki z Senegalu, Turcji, Armenii, Meksyku czy Madagaskaru zlewają się w muzyczną ucztę bez udziału światła. Koncert Blind Note jest kulturoznawczą wyprawą po odległych , gdzie wspólnie brzmią dźwięki z Ameryki Południowej, Afryki i Europy.
Członkowie BLINDNOTE to czołowi artyści sceny muzyki World, specjalizujący się w grze na tradycyjnych instrumentach. Koncerty w ciemnościach mają zintensyfikować odczucia zmysłowe towarzyszące występowi, ułatwić chłonięcie dźwięków i zapewnić odpowiedni odbiór muzyki.
Warto tę muzykę poczuć, zwłaszcza że Blind Note prezentuje dźwiękowy eklektyzm totalny - na koncercie usłyszymy nazywany "przodkiem lutni" arabski instrument oud w aranżacjach Karima Baggili - Belga o jugosłowiańskich korzeniach - a także afrykańską lutnię hoddu - tradycyjny instrument Afryki Zachodniej z dwustuwiekową historią - na której gra fenomenalny senegalski muzyk, Malick Pathè Sow. Vardan Hovanissian z Armenii jest mistrzem starego instrumentu duduk, wyglądem przypominającego drewniany flet, który określany jest mianem "duszy Armenii".
Pochodzący z Turcji Emre Gültekin, grający na różnych odmianach saz - czyli tureckiej lutni - ma na swoim koncie muzycznym współpracę m. in. z Goranem Bregovicem i jest jednym z najbardziej uznanych przedstawicieli muzyki tradycyjnej w swoim kraju. Na całej gamie instrumentów perkusyjnych z Ameryki Południowej (pandeiro, quatro, bombo, maracas, bongo) akompaniuje im Oswaldo Hernandez - meksykański perkusista z dwudziestoletnim doświadczeniem muzycznym. Wspomaga on Talike Gelle - wokalistkę z Madagaskaru, która specjalizuje się w śpiewie polifonicznym w języku Antandroy, używanym przez madagaskarską grupę etniczną o tej samej nazwie.
Ta międzynarodowa podróż po krainie dźwięku ma swoją misję, a brak światła na koncertach jest symboliczny. Występy Blind Note mają bowiem charakter charytatywny - grupa wspiera europejską organizację Light for the World ("Światło dla świata"), działającą na rzecz poprawy warunków życia osób niewidzących i niedowidzących oraz dotkniętych innymi niespełnosprawnościami w krajach rozwijających się, głównie w Afryce.
Wyjątkowy pomysł koncertów w ciemności pomaga w propagowaniu szlachetnej inicjatywy organizacji i zwraca uwagę na problem niepełnosprawności w mniej uprzywilejowanych rejonach globu, a dochód ze sprzedanych ich płyt wspiera wiele pomocowych inicjatyw.
www.myspace.com/blindnote
Kíla
(Irlandia)
Grająca od blisko 20-tu lat Kíla jest obecnie jedną z najbardziej wyjątkowych i nowatorskich grup działających w Irlandii. Siedmiu członków zespołu mających za sobą ogromne doświadczenie i różnorodne wykształcenie muzyczne dzieli ze sobą wielką pasję do tworzenia muzyki i unikalną zdolność do absorbowania elementów kultur muzycznych z całego świata. Ich twórczość charakteryzuje się rytmicznym śpiewem, wspaniałymi melodiami i harmoniami napędzanymi przez ogniste brzmienia instrumentów perkusyjnych.
Kíla stworzyła własny styl współczesnej muzyki irlandzkiej i stała się postrzegana w Irlandii jako niepowtarzalne zjawisko na scenie Zielonej Wyspy. Na swoim koncie mają wspólne koncerty z U2 (nagrali z nimi również utwór: A Tribute to Ronny Drew), grali także z takimi artystami jak Sinead O Connor, Shane McGowan, Liam Ó Maonlaí, Paddy Casey, The Dubliners, Zakir Hussain, Baaba Maal, The Chieftans czy The Horslips.
Wszyscy członkowie grupy Kíla są multiinstrumentalistami i wszyscy zajmują się komponowaniem. W ciągu ostatnich 13 lat skład zespołu nie ulegał zmianom, a tworzyli go: Rónán Ó Snodaigh (bodhrán, djembe, congas, bongos, gitara i wokal); Rossa Ó Snodaigh (tin whistle, low whistle, klarnet, bouzouki, mandolina, bones i wokal); Colm Ó Snodaigh (flet, tin whistle, gitara, saksofon, instrumenty perkusyjne, wokal); Lance Hogan (gitara, perkusja, wokal); Brian Hogan (gitara basowa, kontrabas, wokal); Dee Armstrong (skrzypce, wiolonczela, cymbały, akordeon, bodhrán), Eoin Dillon (uileann pipes - dudy irlandzkie, tin whistle, low whistle, instrumenty perkusyjne, wokal)
Tworząc muzykę na styku rocka, tradycyjnej muzyki irlandzkiej i world music, Kíla przyzwyczaiła swoich słuchaczy do wyjątkowych, pełnych energii koncertów, które zwykle przeradzają się w fantastyczne widowiska. W ich koncertach często biorą udział zaproszeni goście - akrobaci, żonglerzy czy tancerze. Na swoim koncie mają muzykę do spektakli teatralnych, a także do wielu innych wydarzeń kulturalnych często łączonych z pokazami sztucznych ogni i innymi atrakcjami. Są jedną z niewielu grup w Irlandii, które działają jednocześnie na kilku płaszczyznach artystycznych, przez cały czas koncentrując się jednak na swoich irlandzkich korzeniach.
Wielokrotnie tworzyli ścieżki dźwiękowe do filmów (np. nominowany do Oscara w 2009 roku film: The Secret of Kells). Wydali kilkanaście płyt, z których każda doczekała się bardzo pozytywnych recenzji. Ich twórczością zgodnie zachwycały się takie muzyczne autorytety jak Bono czy Sinead O'Connor.
Kíla występowała w ponad 20 krajach świata. Ich koncerty uświetniały największe i najbardziej cenione festiwale m.in: Womadelaide (Australia), Womad Reading (Wielka Brytania), Glastonbury Festival (Wielka Brytania), Sziget Festival (Węgry), Montreaux Jazz Festival (Szwajcaria). Grali w Hiszpanii, na Sycylii, w Szwecji, Japonii, USA i w wielu innych krajach.
W Polsce zespół wystąpi po raz pierwszy.
www.kila.ie
Vołosi
(Polska)
Zespół VOŁOSI jest objawieniem sceny world music ostatnich dwóch lat. Pojawił się na Festiwalu Nowa Tradycja 2010 i zdobył tam wszystkie nagrody regulaminowe i pozaregulaminowe. W roku 2011 potwierdził swój sukces, otrzymując Grand Prix dla najlepszego utworu world music w Europie na konkursie organizowanym przez Europejską Unię Nadawców EBU.
Muzyka, którą tworzą Vołosi doprowadza do zjednoczenia muzycznych światów - ludowego i klasycznego, pozostając jednoczenie otwartą na różnorodne przestrzenie muzyczne. To niesłychanie energetyczna, wręcz hipnotyzująca muzyka, w której motywy ludowe zostają uszlachetnione w wykwintne konstrukcje. Intensywność scenicznej ekspresji artystów wyzwala szczególny rodzaj energii, który przeważnie charakteryzuje muzyków bałkańskich, niemniej Vołosi dowodzą, że można wydobyć tego typu moce także na północ od Dunaju.
Zespół to improwizujący kwintet smyczkowy, w skład którego wchodzą dwaj muzycy klasyczni i trzej ludowi. Efekt końcowy nie mieści się jednak w kategorii popularnej muzyki folk. Jest on znacznie bliższy chopinowskiej idei nadania muzyce tradycyjnej znamion sztuki wysokiej. To muzyka pejzażu dźwiękowego, szaleńczej ekspresji w śpiewnym, smyczkowym brzmieniu, dobarwionym czasem odgłosem fujarek i gajd. Grupa tworzy bardzo różnorodny repertuar, na który składają się utwory autorskie, inspirowane muzyką źródeł. Ludowy manieryzm w wydobywaniu dźwięku, skale, barwa oraz instrumentarium zestawione z "klasycznym" wykonawstwem są zjawiskiem niepowtarzalnym na skalę europejską. W tym względzie Vołosi wyznaczają na polskiej scenie muzycznej zupełnie nową jakość.
Po jednej stronie stoją muzycy klasyczni, bracia Krzysztof i Stanisław Lasoniowie. Instrumentaliści, związani na co dzień z Katowicką Akademią Muzyczną, którzy zawsze marzyli o improwizacji i którzy ponad wszystko ukochali ludowość wraz z jej spontanicznością, witalnością i pięknem. Z drugiej strony mamy górali, ale górali wybitnych. Prym, sekund i bas - wszystkie najwyższej próby. To muzyka samouków, ale bynajmniej nie muzyka amatorska. Brzmią oni czasem jakby pochodzili z Nowego Orleanu. Mają w sobie to coś, co zainspirowało świat sto lat temu, kiedy powstawał jazz. Coś, co najlepiej charakteryzuje angielskie słowo "drive".
Zbigniew Michałek, Jan Kaczmarzyk i Robert Waszut wnoszą do zespołu nutę karpacką, a z nią mnogość muzycznych ekspresji.
Artyści wielokrotnie doceniani byli także zagranicą - byli jedynym zespołem, który wykonał oprawę muzyczną uroczystości "złotego wesela" belgijskiej pary królewskiej w Chateau de Laeken w Brukseli. Występowali w Indiach, Nepalu, na Cejlonie, w Maroko i większości krajów Europy, gdzie zawsze przyjmowani byli przez publiczność niezwykle entuzjastycznie.
www.volosiband.com
Dobet Gnahoré
(Wybrzeże Kości Słoniowej)
To, że Dobet zostanie artystką, zostało przesądzone dość wcześnie. W wieku 12 lat oznajmiła ojcu, że nie ma zamiaru wracać do szkoły i że zostaje w wiosce tak jak on. Należy przy tym wspomnieć, że wioska Ki-Yi M'Bock, w której żyli, jest dość specyficznym miejscem. To znajdująca się na otwartych przestrzeniach, w sporej odległości od Abidjan kolonia artystów - tancerzy, aktorów, rzeźbiarzy i muzyków. Dobet miała zatem od najmłodszych lat kontakt z wszelkimi dziedzinami sztuki praktykowanymi przez artystów z całej Afryki. Jej ojciec był bębniarzem, śpiewakiem i aktorem. Od chwili podjęcia decyzji, Dobet intensywnie zgłębiała tajniki tradycyjnych tańców, muzyki i teatru.
W 1996 w wiosce pojawił się francuski gitarzysta Colin Laroche de Féline, który planował zostać tam na trzy dni, ale ostatecznie spędził w wiosce 3 lata. Para artystów prawie nie się rozstawała. W 1999 roku przenieśli się do Francji, gdzie kontynuowali swoją artystyczną współpracę wraz z innymi muzykami. Pierwszy album Ako Neko ukazał się w 2004 roku, a w 2006 Dobet Gnahoré została nominowana do prestiżowej nagrody BBC Radio 3 w kategorii "Debiut Roku". Jej druga płyta Na Afriki została wydana w następnym roku - rok 2007 przyniósł także wysoko ocenioną trasę koncertową Acoustic Africa Tour, trasę po całej Europie i Stanach Zjednoczonych odbytą wspólnie z dwoma wspaniałymi muzykami afrykańskimi: Malijczykiem - Habibem Koité i pochodzącym z RPA Vusim Mahlasela.
Na scenie Dobet Gnahoré jest zachwycająca i zjawiskowa. Wykorzystując wszystko czego nauczyła się od dzieciństwa, wypełnia scenę energią, talentem i charyzmą. Przez krytyków i znawców muzyki afrykańskiej wielokrotnie porównywana była do takich osobowości scenicznych jak Miriam Makeba czy Angélique Kidjo. Międzynarodowa atmosfera, w której wzrastała dała jej także możliwość poznania i śpiewania swoich piosenek w takich językach jak Wolof, arabski, Lingala, Fon, francuski czy Mandinka.
W marcu 2010 roku, w wieku 28 lat, Dobet Gnahoré nagrała swoją trzecią płytę zatytułowaną Djekpa La You (Dzieci Świata). Od tej pory odbyła kolejne trasy koncertowe w Europie i w USA.
www.dobetgnahore.com
Talilema
(Madagaskar)
Duet TALILEMA jest rezultatem muzycznego spotkania pomiędzy dwiema ikonami malgaskiej sceny. Talike Gelé i Clement Randrianantoandro (znany jako Kilema) po raz pierwszy spotkali się na studiach, na Uniwersytecie Ankatso w stolicy Madagaskaru - Antananarywie, jednak wtedy nie przypuszczali jeszcze, że stworzą wspólny zespół. Pomimo znajomości i podobnych upodobań muzycznych, każde z nich kroczyło zupełnie inną ścieżką artystyczną.
Talike Gelé już w wieku 13 lat inspirowała się tradycyjnymi pieśniami śpiewaków Sairy (ludowych pieśniarzy, którzy podobnie jak grioci w Afryce Zachodniej, przekazywali dzieje swego ludu z pokolenia na pokolenie). Bazując na ich tradycji tworzyła własne piosenki i wykonywała je wspólnie z założonym przez siebie zespołem. Poszukując kolejnych inspiracji, a także własnej tożsamości występowała na weselach, pogrzebach i innych tradycyjnych ceremoniach, przemierzając całą południową część wyspy.
W 1993 roku wyemigrowała do Belgii, gdzie założyła żeńskie trio a capella: Ny Ajaja. Dwa lata później grupa zmieniła nazwę na Tiharea i przeobraziła się w polifoniczny zespół specjalizujący się w technikach wokalnych Madagaskaru. Grupa koncertowała na całym świecie, wielokrotnie zdobywając najwyższe nagrody na różnego rodzaju konkursach.
Talike jest bardzo aktywną artystką i udziela się w wielu międzynarodowych projektach. Kilema, w przeciwieństwie do Talike pochodzącej z południa, urodził się na północy wyspy - ta część Madagaskaru różni się znacznie od pozostałych części pomimo wspólnej kultury. Młody Clement dorastał otoczony muzyką swojego kraju. Sam budował różnego rodzaju instrumenty i sam uczył się na nich grać. Jego ojciec sprzeciwiał się temu, uważając, że nie jest to zajęcie, które może mu w przyszłości zapewnić spokojne życie. Wszystko zmieniło się jednak, gdy Kilema zaczął, wraz z zespołem Blue Cadence występować regularnie w Hotelu Hilton w Antananarywie.
Był to profesjonalny kontrakt, który pozwolił mu rozwijać się. Kilema wyjechał z Madagaskaru w 1993 roku do Paryża, gdzie dołączył do legendarnej już grupy Justin Vali Trio, z którą nagrał płytę dla Real World - wytwórni Petera Gabriela. Z zespołem zjeździł praktycznie cały świat. Po latach rozstał się z grupą i rozwinął swoją solową działalność, której efekty można było usłyszeć na ubiegłorocznej Globaltice.
TALILEMA jako duet powstał dwa lata temu, po kolejnym, dość przypadkowym spotkaniu obojga muzyków. Wtedy postanowili połączyć swoje siły, talent i umiejętności aby móc prezentować różnorodność muzyczną wyspy, z której pochodzą. Kilema jest multiinstrumentalistą - gra na takich tradycyjnych malgaskich instrumentach jak: marovany, valiha, kabosy, belamaky czy katsà. Talike dla odmiany jest tancerką, perkusjonistką, ale przede wszystkim wokalistką, prezentującą szeroki wachlarz tradycyjnych stylów i technik wokalnych: ganaoke (dźwięki drzew), drimotse (śpiew gardłowy), dabo-tratra (śpiew z wykorzystaniem klatki piersiowej jako instrumentu perkusyjnego).
Ich muzyka jest niezwykle szczera, choć czasem dość prosta w przekazie, ale jej energia i radość poruszy każdego słuchacza.
Alaev Family
(Tadżykistan)
ALAEV FAMILY to jeden z najbardziej energetycznych zespołów prezentujących muzykę Azji Centralnej. Lider i założyciel grupy - Allo Alaev, choć ukończył już 80 lat wciąż jest bardzo aktywny i wciąż wykazuje się niezwykłą wirtuozerią w grze na doyra (tradycyjnym bębnie obręczowym wyposażonym w brzęczące pierścienie wewnątrz obręczy).
Jego muzyczne korzenie sięgają głęboko do tradycji Tadżykistanu, a także do muzyki Buchary w Uzbekistanie, będącej przez setki lat jednym z najważniejszych centrów kultury i sztuki środkowej Azji. Allo zaczął naukę muzyki we wczesnym dzieciństwie. Rozwijał swoje umiejętności z niezwykłą prędkością, czego efektem był fakt, że już jako nastolatek został pierwszym perkusjonistą zespołu Opery Narodowej w stolicy Tadżykistanu - Duszanbe, z którym podróżował po całym świecie występując na najbardziej prestiżowych scenach przez ponad 50 lat. Jego zadziwiające - wręcz ekwilibrystyczne - umiejętności pozwalają mu na grę na 9 bębnach jednocześnie...
Swoją pasję do rytmów, muzyki i tańca przekazał swoim dzieciom i wnukom. Obecnie Alaev Family to rodzinna grupa składająca się z muzyków reprezentujących trzy pokolenia (w wieku 15-80 lat) - oprócz samego Allo, tworzą ją jego dwaj synowie: Ariel i Amin, a także wnuczęta: Zvika, Allen, Amir i Aviva. Jest to wyjątkowy zespół wirtuozów (instrumenty perkusyjne, qânum, skrzypce, klarnet, wokal), którzy na scenie tworzą niezwykły, przepełniony radością i energią spektakl barw i dźwięków, w którym znaczącą rolę odgrywa rytm. W ich muzyce odnaleźć można zarówno orientalne wątki muzyczne Azji Centralnej, jak i elementy muzyki cygańskiej, bałkańskiej czy żydowskiej.
Producentem najnowszego albumu Alaev Family jest znany z Balkan Beat Box - Tamir Muskat, który do tej i tak gorącej mieszanki dołożył jeszcze ogniste brzmienia współczesnej elektroniki.
Antiche Ferrovie Calabro-Lucane
(Włochy)
ANTICHE FERROVIE CALABRO-LUCANE to muzyczna podróż w głąb południowej części Włoch. Tej części, która jest mniej znana - śródziemnomorskiej, pełnej lasów i gór, a także wiosek, w których życie wygląda tak jak przed wieloma latami.
Artyści malują muzyczny krajobraz Kalabrii i Lukanii - dwóch regionów, w których tradycja sięga czasów antycznych. Zespół wykonuje repertuar, który łączy współczesną wrażliwość i dawne, tradycyjne techniki gry na instrumentach. Ich celem jest znalezienie punktu wspólnego przeszłości i teraźniejszości, a także piękno i radość muzyki.
Członkowie Antiche Ferrovie Calabro-Lucane od lat biorą udział w badaniach etnomuzykologicznych poświęconych rytmom, aranżacjom wokalnym i wykorzystaniu dawnych instrumentów regionu: dudom, lirom, fujarkom dwoistym czy gitarze battente.
Muzyka Kalbrii jest bardzo archaiczna, ale też pełna energii. Znaczącą rolę odgrywa w niej improwizacja, rytm i zmiana melodyki czyli podstawy, którymi rządziły się takie kultury muzyczne, które miały wpływ na rozwój tradycji Kalabrii jak grecka, arabska, hiszpańska czy inne śródziemnomorskie, które przez wieki wpływały na tę część świata.
Liderem zespołu jest Ettore Castagna - prawdziwy weteran etnicznej sceny muzycznej z południa Włoch. Był założycielem i siłą napędową wielu znaczących projektów, których celem była promocja muzyki Kalabrii (Re Niliu, Nistanimera, Dancetrendal).
Ettore jest antropologiem, dziennikarzem, etnomuzykologiem i muzykiem. Jest wirtuozem liry i dud kalabryjskich. Obecnie wspólnie z muzykami grającymi na różnego rodzaju instrumentach ludowych tworzy grupę Antiche Ferrovie Calabro-Lucane prezentującą tradycję muzyki z centralnej Kalabrii wraz z jej różnorodnością językową.
Koncerty grupy, które często połączone są z warsztatami kalabryjskich tańców ludowych, w wyjątkowy sposób przedstawiają częściowo zapomnianą już dawną kulturę muzyczną włoskiego południa.
Yemen Blues
(Izrael)
YEMEN BLUES to jedna z największych rewelacji na scenie world music ostatnich dwóch lat - to oryginalne i fascynujące połączenie tradycyjnych jemenickich melodii z elementami bluesa, jazzu i funku. Współczesne kompozycje przyprawione smakami zachodnio-afrykańskich korzeni wywołują zapierające dech w piersi doświadczenie. Mieszanka pięknych skomplikowanych rytmów wytwarza wyjątkową energię, która gości na każdej scenie, na której pojawi się zespół.
Założycielem Yemen Blues jest charyzmatyczny Ravid Kahalani, wschodząca gwiazda na scenie muzycznej Izraela. Dorastał w tradycyjnej rodzinie jemeńskiej, ucząc się języka i tradycyjnych pieśni swoich przodków, swoje zainteresowania muzyczne rozszerzał o wpływ bluesa i soulu Zachodniej Afryki, z Sahary poprzez klasyczny śpiew operowy do afroamerykańskiego bluesa. Ravid połączył siły z Omerem Avitalem, znanym basistą i kompozytorem, a razem zebrali Yemen Blues, supergrupę, w skład której wchodzą najlepsi muzycy z Izraela, Nowego Jorku i Urugwaju. Wśród nich oprócz Kahalaniego i Avitala znaleźli się w zespole dwaj wybitni perkusjoniści: Itamar Doari i Rony Iwryn, którzy w przeszłości współpracowali z takimi tuzami izraelskiej sceny jak Avishai Cohen, Idan Raichel czy Ofra Haza. Ci dwaj bębniarze dodają grupie wyjątkowego kolorytu - ich energetyczne rytmy grane na przeróżnych instrumentach, pękach kluczy używanych jako grzechotki, czy ich zawiłe frazy wygrywane na puszce po oliwie zadziwiają słuchacza fantazją i finezją. Na trąbce gra ceniony zarówno w Izraelu jak i Stanach Zjednoczonych jazzman - Itamar Borochov, a skład dopełniają: flecista Hadar Noiberg, wiolonczelistka Hilla Epstein i altowiolistka Galia Hai.
Koncerty Yemen Blues to niepowtarzalny melanż muzyki Jemenitów, elementów afrykańskich, czystego szczęścia i wzruszającego śpiewu, to nowe doświadczenie muzyczne i odkrycie innowacyjnych dźwięków - z silnym przesłaniem.
Yemen Blues jest "językiem, który można zrozumieć bez względu na to, skąd pochodzisz", Wokalista Ravid Kahalani mówi: "Ta muzyka to efekt mojego pochodzenia, moich fascynacji i wpływów, jak również spotkania z tą grupą niesamowitych muzyków."
Krar Collective
(Etiopia)
Grupa KRAR COLLECTIVE, prowadzona przez Temesgena Zeleke, ucznia etiopskiej legendy wibrafonu jakim jest Mulatu Astatke, wykonuje współczesną muzykę zakorzenioną jednak głęboko w etiopskiej tradycji, której jednym ze znaczących elementów jest hipnotyczny rytm. Sześciostrunowa lira krar, związana z tradycją minstreli azmari w rękach Zeleke staje się antyczną gitarą rockową. Krar to tradycyjna lira z Etiopii - instrument, który znany był na tych terenach już w czasach biblijnych. Przy akompaniamencie ascetycznych bębnów, na których gra Robel 'Grum' Taye i z wykorzystaniem niezwykłego głosu wokalistki Genet Assefa, brzmienie Krar Collective nabiera zaskakującego kształtu rozbudowanego zespołu. W ich wykonaniu delikatne ballady jak i przepełnione energią melodie taneczne oczarowują i zadziwiają słuchacza.
Temesgen Zeleke zakochał się w brzmieniu liry krar już we wczesnym dzieciństwie - wtedy to usłyszał ją po raz pierwszy. Z pomocą swego przyjaciela zbudował prymitywny instrument i zaczął się uczyć na nim grać. Przez kolejne lata zbudował jeszcze pięć takich lir, ponieważ jego matka za każdym razem niszczyła je nalegając żeby skupił się na nauce w szkole, a nie na muzyce. Temesgen był jednak nieustępliwy. Zaczął pracować w warsztacie samochodowym jako mechanik, a jednocześnie wieczorami grywał w klubach wraz ze swoim zespołem. Wtedy zaczął współpracować z Mulatu Astatke - wibrafonistą jazzowym, który nauczył go jak łączyć tradycję z nowoczesnością. Występował z nim wielokrotnie na scenie, a także nagrał wspólną płytę z jego grupą The Heliocentrics.
W tym samym okresie Temesgen poznał Robela 'Grum' Taye - eksperta od etiopskiej tradycji. Robel przez wiele lat był perkusjonistą Teatru Narodowego w Addis Abebie. Współpracował także z wieloma zespołami folkowymi.
Wokalistką grupy jest obdarzona wyjątkowym głosem Genet Assefa. Genet podobnie jak Temesgen swoje pierwsze spotkania z muzykowaniem rozpoczęła w dzieciństwie - śpiewała w Etiopskim Kościele Ortodoksyjnym, gdzie szybko zauważono jej talent. Rodzice Genet nie chcieli jednak, aby została profesjonalnym muzykiem. Było to wbrew jej ambicjom, więc jako nastolatka uciekła z domu, aby mogła realizować swoje artystyczne i zawodowe plany. Sytuacja w rodzinnym kraju i polityczne kłopoty w jakie popadł jej ojciec (lokalny działacz polityczny) doprowadziły do tego, że wyemigrowała do Londynu, gdzie dołączyła do grupy KRAR COLLECTIVE.
W roku 2011 grupa występowała na prestiżowych targach muzycznych Womex w Kopenhadze. Następstwem tego była trasa koncertowa po takich krajach jak Indie, Finlandia, Szwajcaria czy Kanada. Ich pierwsza płyta ukaże się we wrześniu bieżącego roku nakładem brytyjskiej firmy Riverboat.
Krar Collective nagrał także etiopską wersję utworu Lily Allen - LDN na płytę "London Calling" będącą kompilacją kowerów brytyjskich przebojów. Zespół będzie reprezentował także Etiopię podczas licznych imprez kulturalnych towarzyszących londyńskiej olimpiadzie (wśród innych artystów znaleźli się tak uznani wykonawcy jaki: Angelique Kidjo , Baaba Maal, Hugh Masekela, Justin Adams, Seckou Keita czy Staff Benda Bilili). Z tej okazji wystąpią w Londynie ze specjalnym nowym projektem - Horn of Hope (Róg Nadziei) wspólnie z wokalistami z Erytrei, Somalii I Dżibuti.
Alejandro Toledo and the Magic Tombolinos
(Argentyna/Włochy)
Grupa MAGIC TOMBOLINOS powstała w 2008 roku. Jej liderem i założycielem jest urodzony w Argentynie ALEJANDRO TOLEDO - kompozytor i saksofonista o klasycznym wykształceniu muzycznym. Jest on postacią niezwykle barwną i pełną charyzmy. Jest wielkim fanem muzyki Romów z Bałkanów - napisał nawet pracę magisterską poświęconą wykorzystaniu saksofonów w muzyce rumuńskich Romów.
To jednak tylko jedna z wielu inspiracji jakie można odnaleźć w muzyce Magic Tombolinos. Twórczość zespołu to mieszanka klimatów bałkańskich, latynoskich, tanga, czy niezależnego rocka i muzyki punk. Alejandro Toledo w jednym z wywiadów wśród artystów, którzy w znaczący sposób wpływali na jego muzykę wymienił między innymi: mistrza argentyńskiego tanga i wirtuoza bandoneonu - Astora Piazzolę, rumuńską orkiestrę dętą - Fanfare Ciocarlia, Manu Chao, a nawet grupę The Prodigy.
Zespół w doskonały sposób łączy wszystkie te inspiracje tworząc niepowtarzalne kompozycje. Dodatkowy wpływ na brzmienie grupy ma jej międzynarodowy skład. Brzmienie zespołu charakteryzuje się pełną energii rytmiką, wirtuozerskimi pasażami melodycznymi - gdzie główną rolę odgrywają saksofony i akordeon, a także radością grania wyczuwalną w każdej nucie.
Magic Tombolinos wielokrotnie występowali na największych europejskich festiwalach (Womad, Glastonbury, Larmer Tree Festival, Colours of Ostrava, Musicport World Music Festival...).
Ich koncerty przepełnione są zwariowaną energią, która dzięki wyjątkowemu darowi nawiązywania kontaktu z publicznością jaki ma Alejandro Toledo, udziela się wszystkim uczestnikom.
Występ grupy Alejandro Toledo and the Magic Tombolinos w ramach festiwalu Globaltica będzie ich pierwszym kontaktem z polskimi słuchaczami.
globaltica.pl
Jak co roku, obok koncertów planujemy warsztaty, dyskusje i wystawy oraz cieszący się dużym powodzeniem cykl filmowy Cinema Globaltica.
Globaltica: bez fajerwerków, ale w wyjątkowej atmosferze
Więcej zdjęć ()
Więcej zdjęć ()
Więcej zdjęć ()
Więcej zdjęć ()
Więcej zdjęć ()
Więcej zdjęć ()
Więcej zdjęć ()
Więcej zdjęć ()
Więcej zdjęć ()
