Globaltica Festival 2019 Opinie (3)

Po raz piętnasty spotykamy się, żeby świętować różnorodność kultur świata. W tym roku Festiwal Globaltica potrwa 5 dni. W programie jak zawsze najciekawsza muzyką świata, warsztaty, pyszne jedzenie, spotkania z literaturą podróżniczą, teatrem dla najmłodszych w przyjaznej, bezpiecznej atmosferze nadmorskiego Parku Kolibki w Gdyni.

GLOBALTICA to wyjątkowe wydarzenie w letnim kalendarzu imprez kulturalnych. Głównym celem Festiwalu Kultur Świata jest pokazywanie wielokulturowości, zaznajamianie z odmiennymi tradycjami i religiami.

folk / reggae / world - koncerty w Trójmieście

Co ważne, na festiwalu nie zobaczymy tych tradycji w "muzealnej" formie, zobaczymy raczej żywotność kulturowych inspiracji, odnajdziemy te obszary, gdzie kulturowe korzenie spotykają się ze współczesnością, gdzie to, co osadzone w tradycji staje się pożądane we współczesnej kulturze. Zapraszani muzycy ocalają tradycje od zapomnienia, czerpią z korzeni, by zaprezentować je we współczesnej odsłonie - oryginalne połączenia muzyczne to znak firmowy wielu zespołów, jakie zaprezentowały się w ciągu poprzednich edycji Festiwalu Globaltica. Głównym obszarem działania jest muzyka, jednak festiwal prezentuje także twórczość z innych dziedzin, takich jak literatura, sztuki plastyczne, fotografia czy film.

SZCZEGÓŁOWY PROGRAM

17 LIPCA (ŚRODA) 2019

TRIO ABOZEKRYS (Egipt / Francja)
GDYŃSKIE CENTRUM FILMOWE

Na specjalnym jubileuszowym koncercie otwarcia festiwalu, w środę 17 lipca w Gdyńskim Centrum Filmowym wystąpi egipsko-francuskie Trio Abozekrys. W jego skład wchodzi dwóch braci - Mohamed i Abdallah Abozekry - grających na oud i saz, bliskowschodnich lutniach. Na perkusji towarzyszy im pochodzący z Francji Bastien Thé.

Mohamed Abozekry - lider grupy - urodził się w Kairze w 1991 roku. W wieku 11 lat zaczął uczyć się gry na oud (klasycznej lutni arabskiej). Jego nauczycielem przez kolejne cztery lata był ceniony na całym świecie, wybitny Irakijczyk - Naseer Shamma. Studiował także u egipskich mistrzów - Hazema Shaheena i Nehada El Sayeda. W 2007 roku ukończył z wyróżnieniem renomowaną uczelnię - Cairo House of Oriental Lute (Beit El Oud) jako solista, zostając tym samym w wieku 15 lat najmłodszym profesjonalnym nauczycielem oud w świecie arabskim.

Abdallah Abozekry jest młodym, utalentowanym muzykiem grającym na saz (lutnia długoszyjkowa). W wieku zaledwie 20 lat założył już własny zespół, Abdallah Abozekry Quartet, z którym wykonuje własne kompozycje - połączenie klasycznej i tradycyjnej muzyki egipskiej z elementami jazzu. Obecnie pracuje również jako wykładowca w kairskim Beit El Oud.

Trio Abozekrys to opowieść o pierwszym muzycznym spotkaniu obu braci, opowieść o podróżach pomiędzy targanym konfliktami rodzinnym Egiptem, a ich historią we Francji, która stała się dla nich drugim domem. Bracia Abozekry nigdy dotąd nie współpracowali ze sobą - każdy z nich podążał własną artystyczną drogą. Tym razem zjednoczyli się tworząc projekt będący dialogiem muzycznych wizji i silnych, wybuchowych temperamentów obu artystów - ukazując słuchaczom, jak interesująca może być współczesna muzyka powstająca na Bliskim Wschodzie.

Oud i saz (z towarzyszeniem perkusji, na której gra pochodzący z Francji Bastien Thé) pokazują tutaj swoje nowe oblicze - zupełnie inne od tradycyjnie przypisywanego im pełnego subtelności brzmienia. Muzycy swoją twórczością zaskakują na wiele sposobów - ich kompozycje są pełne delikatności i energii zarazem. Stylistycznie balansują pomiędzy arabską i zachodnią muzyką improwizowaną, posuwając się jednak znacznie dalej niż prekursorzy gatunku (tacy jak Rabih Abou-Khalil czy Anouar Brahem). Muzyka braci Abozekry brzmi bardzo świeżo i nowocześnie, a zarazem niesamowicie przekonywająco.

Zespół w tym roku z powodzeniem prezentował swoją unikalną arabsko-etno-jazzową mieszankę muzyczną na prestiżowych targach Jazzahead! w Bremie.

Muzycy:
Mohamed Abozekry - oud
Abdallah Abozekry -- saz
Bastien Thé - perkusja

19 LIPCA (PIĄTEK) 2019

GYEDU-BLAY AMBOLLEY & HIS SEKONDI BAND (Ghana)

Urodzony w mieście Sekondi-Takoradi w zachodniej części Ghany, legendarny Gyedu-Blay Ambolley pojawił się na muzycznej scenie w 1973 roku prezentując jazzowo-funkowo-soulową odmianę muzyki highlife, która później została ochrzczona mianem simigwa-do - od tytułu jednej z jego piosenek. Dziś ten wszechstronny, charyzmatyczny lider, wokalista, multiinstrumentalista, autor tekstów i producent ma na swoim koncie ponad 30 wydanych płyt.

Być może Gyedu-Blay Ambolley zasługuje na specjalne wyróżnienie z jeszcze jednego powodu - w swoim wspomnianym wyżej utworze z 1973 roku wprowadził po raz pierwszy w historii komercyjnie nagrany styl rapowy - czyli 6 lat wcześniej niż, jak twierdzi oficjalnie Księga Guinnessa, mógł się tym poszczycić Gang Sugar Hill. Ambolley stawiał pierwsze kroki jako muzyk w zespołach highlife w latach 60-tych w Ghanie. Początkowo był perkusistą i gitarzystą, ale zaczął grać także na basie (instrumencie, za który wielu muzyków bardzo go zresztą ceni), zanim stał się wybitnym wokalistą i wyjątkowym saksofonistą.

Gry uczył się od wybitnych muzyków, kompozytorów i aranżerów - Sammy'ego Larteya i Ebo Taylora. Jako lider i główny wokalista wielu grup Ambolley stopniowo wzbogacał skostniały odrobinę highlife o brzmienia instrumentów elektrycznych, funkujące rytmy i zaangażowane społecznie teksty w języku Fante i angielskim. Pod koniec lat 70-tych był już uznaną i wpływową postacią na ghańskiej i szerzej - zachodnioafrykańskiej scenie muzycznej.

Chociaż jego klasyczne nagrania zostały obecnie wznowione przez tak cenione wytwórnie jak Analog Africa czy Mr Bongo, to jego najnowszy album Ketan, wydany został dla niewielkiej oficyny Agogo Records. Krążek nagrano w Ghanie z wyjątkowym zespołem Sekondi Band. Ambolley założył go około 7 lat temu i od tamtej pory konsekwentnie pracuje z nim nad ciągłym rozwojem współczesnej muzyki Afryki Zachodniej. Jest to dziewięcioosobowy kolektyw, w którego skład wchodzą najbardziej utalentowani muzycy z Ghany. Wszyscy doskonale rozumieją zamysł lidera, a na koncertach prezentują żywiołową, brawurowo wykonaną, współczesną wizję takich zachodnio-afrykańskich gatunków jak afro-funk, afrobeat czy highlife.

Muzycy:
Gyedu-Blay Ambolley - wokal, saksofon
Isaac Kobreni Karikari - instrumenty klawiszowe
Charles Oduro Donkor - bas
Philip Quaicoe - gitara
Peter Mensah Kadesh - perkusja
Justice Nii Adjiri Williams - konga, instrumenty perkusyjne
Fru Assah Atanga - saksofon
Isaac Kwaku Ansong - trąbka
Benjamin Osabotey - puzon
Serwaa Frempong - wokal

KALÀSCIMA (Włochy)

Pełna energii i fascynująca Kalàscima to jeden z najgorętszych zespołów pochodzących z Włoch. Tworzy go sześciu przyjaciół z Salento, którzy dorastali wspólnie przy dźwiękach melodii i hipnotycznych rytmów magicznych rytuałów Taranta. Kalàscima na nowo interpretuje tradycję, łącząc oryginalne melodie z szalonymi, elektronicznymi brzmieniami.

Tarantella wywodzi się z niebezpiecznego dla życia, starożytnego rytuału terapeutycznego pizzica tarantata i związana jest z lokalną tradycją zwaną tarantyzmem. Podczas rytualnej ceremonii tarantyści oddają się grze na bębnach oraz transowym tańcom przy akompaniamencie specjalnie dobranej muzyki, co może trwać kilka godzin, a nawet dni. Według lokalnych wierzeń stan tarantyczny wywoływany jest ukąszeniem tarantuli. Jad pająka wprowadza ofiarę w ekstatyczny stan, który można jedynie uleczyć poprzez taneczną manię. Kalàscima regularnie występuje na wielu międzynarodowych wydarzeniach.

Grali w takich krajach jak Australia, Kanada, USA, Ekwador, Chiny, Korea Południowa, Indie czy Japonia oraz w wielu miejscach w Europie. Zachwycili publiczność na festiwalach Roskilde, Sziget, SXSW czy Babel Med. Podczas swoich żywiołowych występów zespół wykorzystuje wiele fascynujących tradycyjnych instrumentów z południa Włoch (dudy, ciaramella - rodzaj szałamai, launeddas - kilkustroikowy prosty klarnet, różnego rodzaju bębny obręczowe czy akordeon), a także szeroki wachlarz instrumentów perkusyjnych.

Łącząc ich dźwięki z niezwykłym wokalem i współczesnymi narzędziami takimi jak syntezatory czy komputery, artyści tworzą oryginalne, niepowtarzalne brzmienie, które z łatwością wprowadza publiczność w swoisty trans.

Muzycy:
Riccardo Laganá - tamburello, wokal
Luca Buccarella - akordeon, harmonica, wokal
Massimiliano de Marco - gitary, buzuki, wokal
Federico Laganá - bębny obręczowe, instr. perk., perkusja, Roland hpd15, korg, wokal
Aldo Iezza - dudy, szałamaje, electroneddas, xaphoon, wokal
Michele D'Elia - elektronika

GAYE SU AKYOL (Turcja)
www.gayesuakyol.com

Poruszająca się pomiędzy anatolijskimi korzeniami a orientalną psychedelią, Gaye Su Akyol w genialny sposób łączy wszystko, co inspirowało ją przez lata - tradycje Anatolii, miłość do tureckich gwiazd piosenki, takich jak Selda Bağcan czy Müzeyyen Senar oraz młodzieńcze fascynacje takimi zespołami jak Nirvana, Sonic Youth i Einstürzende Neubauten. Córka słynnego tureckiego malarza, Akyol, zanim zaczęła tworzyć muzykę studiowała antropologię i pracowała jako artystka wizualna. Wtedy poznała też muzyków zespołu Bubituzak. W 2013 roku nagrali wspólnie swój pierwszy album Develerle Yaşıyorum, jednak na międzynarodowy debiut musieli czekać jeszcze kolejne 3 lata.

Początkowo Gaye Su skupiała się na tworzeniu post-klasycznej muzyki tureckiej, która była zmodernizowaną wersją tradycyjnej formy, jednak z czasem wzbogaciła ją o "kosmiczne" elektroniczne brzmienia i elementy rocka, nie zapominając przy tym o orientalnych ozdobnikach. Żywiołowe koncerty Gaye Su Akyol, będące zawsze swego rodzaju spektaklami, zjednały jej rzeszę fanów i dały ogromną popularność w Turcji. Po koncertach w wielu prestiżowych miejscach w swoim kraju, Akyol wystąpiła na duńskim festiwalu Roskilde i wydała w tym samym czasie jeden z najlepszych albumów 2016 roku: Hologram İmparatorluğu nagrany dla prestiżowej wytwórni Glitterbeat. Krążek został doceniony przez międzynarodowe media - w szczególności gorąco przyjęły go The Guardian i Rolling Stone, a sama artystka otrzymała przydomek "nowego głosu Stambułu".

Po doskonałych recenzjach i zachwytach prasy nad drugą płytą, Gaye Su i jej wyjątkowy zespół spędzili 18 miesięcy w trasie koncertowej przemierzając Turcję, Europę oraz Bliski i Daleki Wschód, dzieląc się z publicznością żywiołową mieszanką tradycyjnej tureckiej ballady raki, futurystycznych brzmień surf rocka i post-punkowej energii. Najnowszy album grupy - İstikrarlı Hayal Hakikattir - którego producentami są Gaye Su i jej gitarzysta Ali Güçlü Şimşek, jest muzycznie bardziej jednorodny i dojrzały niż pierwsze dwa, co odzwierciedla wzrastającą świadomość zespołu, koncentrującego się na jak najdokładniejszym przeniesieniu muzyki ze studia na scenę.

Każdy z ich koncertów zawiera wszystko, co sprawia, że Akyol, jako artystka jest tak fascynująca: jej wspaniały głos zakorzeniony w anatolijskiej tradycji, wyjątkowa charyzma i energia oraz psychodeliczne, gitarowe brzmienia powodujące, że słuchacz odbywa muzyczną podróż między Wschodem i Zachodem.

Muzycy:
Gaye Su Akyol - wokal
Ali Güçlü Simsek - gitara
Emrah Atay - perkusja
Gökhan Sahinkaya - gitara basowa
Görkem Karabudak - instrumenty klawiszowe, gitara

https://youtu.be/HJW4cQmgSu4
https://youtu.be/RWPDXGd3L14

ODPOCZNO (Polska)

Podróżując przez centralną Polskę, można natknąć się na małe wioski w pobliżu Opoczna, gdzie wciąż grane są tradycyjne rytmy i piękne dźwięki ludowej muzyki regionu. Czasem można tam spotkać też członków zespołu Odpoczno, którzy odwiedzają lokalnych mistrzów dawnej muzyki, którzy przekazują im melodie, które inaczej uległyby zapomnieniu. Odpoczno przenosi renesans polskiego tańca wiejskiego na zupełnie nowe terytoria. W odważny sposób muzycy dodają do odchodzącej w niebyt muzyki tradycyjnej elementy jazzu i transu. Kwartet powstały w Łodzi w 2014 roku tworzą artyści wywodzący się z różnych muzycznych światów.

Pulsującym sercem zespołu są wielokrotnie nagradzany skrzypek Marcin Lorenc, który jest kuratorem tradycyjnego materiału zaczerpniętego ze spuścizny dawnych mistrzów regionu Opoczno oraz Joanna Gancarczyk, śpiewająca stare pieśni i wygrywająca basowe rytmy na swej wiolonczeli. Na małym, niepowtarzalnym zestawie perkusyjnym gra Piotr Gwadera, rozsypujący precyzyjnie funkujące filigranowe wzory rytmiczne, na tle których pojawiają się twangowe improwizacje wybitnego gitarzysty jazzowego - Marka Kądzieli. Wszyscy muzycy mają długotrwałe doświadczenia w różnych gatunkach muzycznych - grali (a niektórzy z nich wciąż grają) w wielu zespołach, jak np. Lorenc Trio, Kożuch, L.Stadt, Hunger Pangs.

Grupa zdobyła III nagrodę Konkursu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja". Jednak prawie trzy lata trwały ich muzyczne eksperymenty zanim doszło do nagrania debiutanckiego albumu grupy. Debiutancki krążek Odpoczno jest namacalnym dowodem na to, że z tradycyjnych korzeni wciąż kiełkują nowe, świeże pędy. Płyta, wydana w marcu 2018 r., spotkała się natychmiast z gorącym przyjęciem zarówno słuchaczy jak i mediów w Polsce i na świecie.

Odpoczno było jedynym polskim reprezentantem oficjalnej selekcji na największych targach muzyki świata - Womex 2018, które odbyły się w Las Palmas na Wyspach Kanaryjskich.

Muzycy:
Joanna Gancarczyk - wokal, wiolonczela, melodica
Marcin Lorenc - skrzypce
Marek Kądziela - gitara
Piotr Gwadera - perkusja


----------------------------------------------
20 LIPCA (SOBOTA) 2019

BOMBINO (Nigeria)

Omara "Bombino" Moctar (właściwie Goumour Almoctar) to pierwszy w historii artysta z Nigru, który został nominowany do nagrody Grammy. Urodził się w 1980 roku w Tidene, obozie Tuaregów - położonym około 80 kilometrów na północny wschód od Agadezu. Jego wyjątkowe, elektroakustyczne brzmienie i teksty w języku Tamasheq, poruszające sprawy związane z jego tuareskim dziedzictwem i przywiązaniem do pustyni urzekły słuchaczy na całym świecie. Muzyka artysty zdaje się nie mieć granic - to wysublimowana, lecz pełna energii mieszanka tradycyjnych elementów berberyjskich, bluesa, rock'n'rolla i reggae.

Tuaregowie, nazywani także Kel Tamasheq, od dawna przemierzają Saharę jako wojownicy, handlarze i podróżnicy. Postrzegani są jako lud szlachetny, waleczny i niezależny. To nomadzi wywodzącymi się z plemion Berberów zamieszkujących Afrykę Północną. Przez wieki walczyli przeciwko kolonializmowi i narzucaniu im surowych rządów islamu. Wybuch powstania Tuaregów w 1990 r. zmusił Bombino do ucieczki wraz z rodziną w poszukiwaniu bezpieczeństwa do sąsiedniej Algierii. Tam usłyszał i zobaczył po raz pierwszy gitarę - oczarowany jej brzmieniem zaczął się uczyć na niej grać. Później studiował u jednego z najbardziej cenionych tuareskich gitarzystów - Haji'ego Bebe, który zaproponował mu dołączenie do jego zespołu. Zyskał przydomek Bombino, który wywodzi się z włoskiego słowa "bambino", które oznacza "dzieciaka".

Jako nastolatek, podczas pobytu w Algierii i Libii, wraz z przyjaciółmi regularnie oglądał na kasetach wideo koncerty takich artystów jak Jimi Hendrix, Mark Knopfler, Ali Farki Touré, Santana czy Jimmy Page - próbował poznać i naśladować ich style gry. Przez lata pracował jednocześnie jako muzyk i pasterz na pustyni w pobliżu Trypolisu. W 1997 roku Bombino powrócił do Agadez i rozpoczął nowe życie - jako profesjonalny muzyk. Dokładnie 10 lat później wybuchło kolejne powstanie, które zmusiło go do udania się na wygnanie. Tym razem do Burkina Faso. Do swojego rodzinnego miasta wrócił w 2010 roku.

W 2006 roku Bombino pojechał do Kalifornii z zespołem Tidawt na trasę zorganizowaną przez jedną z organizacji non-profit. Podczas wyjazdu nieoczekiwanie pojawiła się okazja nagrania własnej - pustynno-bluesowej wersji jednego z klasycznych utworów grupy Rolling Stones - Hey Negrita - co więcej, w nagraniu towarzyszyli mu członkowie zespołu - Keith Richards i Charlie Watts, których bezgranicznie oczarowała jego muzyka. W tym samym roku Bombino był przewodnikiem Angeliny Jolie po pustynnych obszarach Nigru podczas jej tygodniowej wizyty w rejonie.

Bombino regularnie współpracuje z zachodnimi muzykami, jego albumy produkowali m.in. Dan Auerbach z The Black Keys czy David Longstreth z Dirty Projectors. Wydany w 2018 roku, nominowany do nagrody Grammy, najnowszy album artysty, Deran został nagrany w Casablance (w studiu należącym do Króla Maroka) wyłącznie z jego zespołem oraz z pomocą jego wieloletniego menedżera Erica Hermana (producenta płyty). Album otrzymał entuzjastyczne recenzje na całym świecie, a New York Times - słynący z powściągliwości - poświęcił mu całą stronę.

Muzycy:
Bombino - gitara prowadząca, wokal
Youba Dia - gitara basowa
Illias Mohamed - gitara, calabash, wokal
Corey Wilhelm - perkusja

LADAMA (Kolumbia / Wenezuela / Brazylia / USA)

Grupę Ladama tworzą cztery kobiety - wirtuozki i edukatorki społeczne - Lara Klaus, Daniela Serna, Mafer Bandola i Sara Lucas. Pochodzą z różnych krajów i reprezentują odmienne kultury obu Ameryk, ale są "siostrami" w pieśni, rytmie i duszy. Inspirując się tradycją swoich krajów - Brazylii, Kolumbii, Wenezueli i Stanów Zjednoczonych, wykorzystując ludowe i współczesne instrumenty z obu Ameryk, tworzą nowoczesną latynoską muzykę alternatywną.

Poznały się w 2014 r., podczas trasy po Los Angeles, Arizonie i Nowym Meksyku w ramach prestiżowego programu OneBeat. Pomiędzy solowymi występami, prowadzeniem warsztatów dla młodzieży i działalnością edukatorską Lara, Daniela, Mafer i Sara odkryły, że dzielą wspólne marzenie o budowaniu wspólnoty, dla której ważnym elementem jest dźwięk oraz aktywizowanie kobiet i młodzieży poprzez muzykę.

Bazując na południowoamerykańskich i karaibskich gatunkach muzycznych, takich jak cumbia, maracatu, onda nueva i joropo, łącząc je z soulem, R&B i popem, Ladama tworzy zupełnie nowe brzmienie. Przy okazji, dziewczyny promują nieznane szerzej takie istrumenty muzyczne jak bandola llanera z Wenezueli, tambor alegre z Kolumbii czy pandeiro z północno-wschodniej Brazylii.

Dysponując ogromnymi możliwościami wokalnymi, wspieranymi często przez dźwięki basu Pata Swobody, Ladama zapewnia swej publiczności wyjątkowe doznania muzyczne. Artystki w swej twórczości swobodnie poruszają się pomiędzy delikatnymi akustycznymi dźwiękami i mocnym elektrycznym brzmieniem. Śpiewają po angielsku, hiszpańsku i portugalsku, żeby dotrzeć do jak największej liczby słuchaczy.

Wyruszają w kolorową, muzyczną podróż od wysokich równin Wenezueli po kolumbijskie wybrzeża. Ich twórczość dowodzi, że granice nie mają znaczenia - przenosząc nas do przyszłości ukazującej świat, który komunikuje się między kontynentami i kulturami poprzez dźwięki i opowieści.

Muzycy:
Lara Klaus - perkusja, wokal
Dani Serna - tambor, wokal
Mafer Bandola - bandola, wokal
Sara Lucas - gitara, wokal
Pat Swoboda - bas

BOBAN MARKOVIĆ ORKESTAR (Serbia)
www.bobanmarkovic.com

Guča - małe miasteczko w środkowej Serbii - od 1961 roku jest miejscem corocznego festiwalu i konkursu orkiestr dętych, którego celem jest wyłonienie najlepszych aktualnie trębaczy na świecie. Każdego roku przybywa tu ponad 300 000 osób spragnionych muzyki bałkańskiej na najwyższym poziomie. Członkowie orkiestry Bobana Markovića byli tam wielokrotnymi laureatami. Otrzymywali nagrody praktycznie w każdym roku, w którym brali udział. W roku 2000 uznano ich za najlepszą orkiestrę, a sam Boban w 2001 został okrzyknięty najlepszym trębaczem - była to jego 5 osobista wygrana. Od tego czasu postanowił już nie konkurować, ale po prostu występuje tam jako gość honorowy.

Zgodnie z wolą ojca, który także był znakomitym instrumentalistą, Boban Marković zaczął naukę gry na trąbce w wieku pięciu lat, a mając piętnaście stał się już profesjonalnym muzykiem. Jako dwudziestokilkulatek należał do grona najlepszych muzyków w byłej Jugosławii. Po przekroczeniu trzydziestki był już w zasadzie królem bałkańskich dęciaków, trębaczem, którego traktowano jak gwiazdę czy celebrytę.

Sukces Bobana nie wynika z długoletnich studiów muzycznych, lecz z ogromnej pasji, wrodzonego poczucia rytmu i wyjątkowej umiejętności samouczenia się. Jego ojciec Dragutin miał rację: przeznaczeniem Bobana było zostanie trębaczem - genialnym muzykiem, królem trąbki.

Zachodniej publiczności muzyka Bobana Markovića została po raz pierwszy zaprezentowana za sprawą takich filmów Emira Kusturicy jak "Underground" czy "Arizona Dream". Krótko po tym zespół zaczął regularnie koncertować po całym świecie, wydając w międzyczasie 13 płyt. Twórczość Markovića i jej wpływ na współczesny rozwój muzyki orkiestr dętych są głęboko zakorzenione w historii i tradycji tego gatunku. Bazując na wczesnych transpozycjach popularnych melodii ludowych, muzyka cygańskich orkiestr dętych pojawiła się wraz z wprowadzeniem trąbki do Serbii w 1804 roku, podczas pierwszego powstania serbskiego. Instrument, wykorzystywany wówczas jako narzędzie komunikacji między tureckimi żołnierzami, trafił do Romów, którzy zaczęli grać na nim swoje skomplikowane rytmicznie melodie, tworząc ekstatyczne, taneczne formy, które znamy i kojarzymy z kulturą Bałkanów obecnie.

Muzyka romskich orkiestr dętych charakteryzuje się zachwycającymi, pełnymi energii aranżacjami, pięknymi, kołyszącymi melodiami i wyjątkową rytmiką Bez wątpienia w Gdyni pojawi się zatem ogień na scenie!

Muzycy:
Boban Marković - trąbka, wokal
Filip Stojanović - trąbka
Ivan Pavlović - trąbka
Zhivorad Dimitrijevski - saksofon
Boban Demirović - eufonium
Miroslav Sejdić - eufonium
Goran Spasić - eufonium
Stefan Petrović - tuba
Djavid Demirovski - perkusja
Danijel Jović - instrumenty perkusyjne

https://youtu.be/c9PLjtoXT4E
https://youtu.be/XBDtRhxLwoI


SAN SALVADOR (Francja)

Polifonia oksytańska (prowansalska) jest punktem wyjścia dla francuskiego sześcioosobowego kolektywu wokalno-perkusyjnego San Salvador, który w swojej twórczości poszukuje uniwersalnego folkloru, zakorzenionego w głębokich tradycjach trubadurskich Prowansji. Mówią o nich: "Sześć głosów, dwa bębny, dwanaście rąk, tamburyn i jedno wielkie szaleństwo wokalne w znakomitym stylu." W swoich kompozycjach wykorzystują język oksytański jako instrument rytmiczny, łącząc poezję z hipnotycznymi harmoniami wokalnymi i pełnymi energii i mocy brzmieniami instrumentów perkusyjnych.

Język oksytański - znany także jako lenga d'òc - jest blisko spokrewniony z językiem katalońskim, jednak często bezpodstawnie bywa uznawany za dialekt języka francuskiego. Obecnie jest już bardzo rzadko używany, ale w czasach swojej świetności był rodzimą mową np. Ryszarda Lwie Serce. Był to język trubadurów, mężczyzn (ale także kobiet, zwanych trobairitzami) - ich działalność była najwcześniejszym i najistotniejszym przejawem regionalnej sztuki muzycznej i poetyckiej w średniowiecznej kulturze Zachodu, a jej wpływ można dostrzec - nie tylko w epoce średniowiecza - również na terenie innych krajów europejskich. Działalność trubadurska z czasem stała się modna wśród wysoko urodzonych, którzy komponowali i śpiewali pieśni rycerskie i dworskie o miłości - zwłaszcza o tej zakazanej.

W swoich pieśniach San Salvador kwestionuje mit o niezmiennym dziedzictwie kulturowym, szukając odpowiedzi na pytanie o granice między tradycją i kreatywnością - odpowiedzi dla tych wszystkich, którzy twierdzą, że muzyka musi mieć swój początek i koniec. Jest to pełne radości poszukiwanie, które podąża drogą łączącą muzykę transową, chóralny punk oraz globalne wokale współczesnych trubadurów oksytańskich.

Muzycy:
Gabriel Durif - wokal, tamburyn
Eva Durif - wokal
Thibault Chaumeil - wokal, bęben basowy
Marion Lherbeil - wokal, bęben basowy
Laure Nonique Desvergnes - wokal
Sylvestre Nonique Desvergnes - wokal, bębny


ANALOG AFRICA SOUNDSYSTEM (Niemcy)

Analog Africa Soundsystem tworzą Samy Ben Redjeb i Pedo Knopp, którzy przez ostatnie 10 lat prowadzili legendarne imprezy Africa Delay we Frankfurcie i występowali na całym świecie prezentując swoje niezrównane kolekcje płytowe. Samy Ben Redjeb, dzięki swojemu wrodzonemu talentowi odkrywcy, spędził dużą część swojego życia szperając w zakurzonych magazynach w takich krajach jak Benin, Burkina Faso, Zimbawe czy Kolumbia w poszukiwaniu starych winyli i taśm, prowadząc swego rodzaju misję ratowania lokalnej muzyki przed zapomnieniem. Zgromadził niesamowitą kolekcję rzadkich nagrań, z których kompiluje płyty dla swojej - będącej już kultową w pewnych kręgach - wytwórni Analog Africa. Dzięki doskonałym selekcjom, profesjonalnie opracowanym opisom i niesamowitej muzyce firma zdobyła mocną pozycję na rynku i szacunek krytyków oraz słuchaczy na całym świecie.

Analog Africa Soundsystem zrodził się ze spotkania z Pedo Knoppem, pasjonatem i animatorem niezależnej sceny muzycznej, a także cenionym, prezentującym niesamowitą muzykę z odległych zakątków świata. Knopp promuje liczne klubowe imprezy i koncerty w swoim rodzinnym mieście, w tym organizowaną od lat i odnoszącą wielkie sukcesy letnią serię LAZY., legendarne afrykańskie jamboree Africadelay czy sesję Saravá poświęconą klimatom brazylijskim.

Pedo wielokrotnie był zapraszany do prowadzenia licznych audycji radiowych, skompilował nagradzane płyty CD dla największego w Europie japońskiego festiwalu filmowego Nippon Connection, a także pracował jako konsultant muzyczny. Jako Analog Africa Soundsystem podróżował ze swoim partnerem po krajach Europy i innych częściach świata - grali na festiwalach i w klubach w takich miejscach jak Amsterdam, Ateny, Berlin, Bazylea, Dar es Salaam, Helsinki, Stambuł, Kopenhaga, Londyn, Luanda, Manchester, Paryż, Rio De Janeiro czy São Paulo.

Podczas gorącej jubileuszowej nocy na festiwalu Globaltica Analog Africa Soundsystem będzie reprezentowany przez samego Pedo Knoppa, nie zmienia to jednak faktu, że możemy się spodziewać szalonej imprezy z afrykańską i latynoską muzyką retro, graną głównie z oryginalnych winyli.

----------------------------------------------
21 LIPCA (NIEDZIELA) 2019

KIM SO RA (Korea Południowa)
www.sorakim.org

Wielokrotnie nagradzana tradycyjna koreańska perkusjonistka, kompozytorka i ambasadorka muzyki ludowej Jeongeup z prowincji Honam, Kim So Ra jest jedną z najbardziej utalentowanych i wyróżniających się instrumentalistek w Korei Południowej. Kim znana jest ze swych wyjątkowych koncertów łączących koreańskie tradycje muzyczne z kreatywnymi, charyzmatycznymi i nowoczesnymi interpretacjami.

Kim pobierała nauki w bezpośrednim, typowym dla Dalekiego Wschodu, przekazie mistrzowskim u jednego z legendarnych koreańskich bębniarzy - mistrza Yu Jihwy. Od 2005 roku zdobyła osiem pierwszych nagród w najważniejszych krajowych konkursach muzycznych, m.in.: National Nongak Master Competition, Gyeonggi Nongak National Competition, National Women's Korean Traditional Music Festival czy JeonJu International Sori Festival. Te nagrody pokazują jej powszechne uznanie jako jednej z najbardziej cenionych instrumentalistek grających na janggu w Korei.

Janggu jest najpopularniejszym bębnem stosowanym w tradycyjnej muzyce Koreańskiej. Występuje on w różnych odmianach i wielkościach. Składa się drewnianego korpusu w kształcie klepsydry z dwiema membranami wykonanymi ze skóry zwierzęcej. Obie membrany produkują dźwięki o różnej wysokości i barwie, które, gdy są uderzane jednocześnie, uważane są za symbol harmonii pomiędzy mężczyzną i kobietą. W ubiegłym roku Kim zaproszona została do wystąpienia na tak prestiżowych imprezach jak WOMEX w Las Palmas i Mundial Montreal w Kanadzie.

Podczas koncertu na festiwalu Globaltica Kim So Ra zagra razem z trzema swoimi przyjaciółmi - młodymi mistrzami takich instrumentów jak gayageum (koreańska cytra) czy piri (koreański bambusowy obój). Zapowiada się zatem wyjątkowy wieczór z muzyka Dalekiego Wschodu. W dniu poprzedzającym koncert muzycy poprowadzą warsztaty i prezentację tradycyjnych koreańskich rytmów.

Muzycy:
Kim So Ra - janggu, instrumenty perkusyjne
Hyun Seung Hun - instrumenty perkusyjne
Lim Ji Hye - gayageum
Lee Hye Joong - piri

https://youtu.be/lTMqVPLnW3w
https://youtu.be/KZorWwn416A

ADAMA DRAMÉ (Burkina Faso)

Adama Dramé na scenie występuje już od ponad 50 lat. Jest uważany za jednego z najlepszych afrykańskich bębniarzy w historii Czarnego Lądu. Urodził się w wiosce Nouna, w Burkina Faso w 1954 roku, w rodzinie griotów - muzyków, gawędziarzy - gdzie tradycja przekazywana jest od pokoleń z ojca na syna. Wychował się w kulturze Malinke. Dzięki pracy z ojcem, cenionym griotem, został zawodowym muzykiem już w wieku dwunastu lat. Swojej pasji i zaangażowaniu zawdzięcza to, że bardzo szybko stał się wybitnym wirtuozem djembe, docenionym najpierw w Burkina Faso, a potem w całej Afryce Zachodniej i na świecie.

Djembe to jeden z najbardziej znanych instrumentów pochodzących z Afryki. Ten bęben o kształcie kielicha jest pieczołowicie wyrzeźbiony z jednego kawałka bardzo twardego drewna. Jego Membrana wykonana jest zazwyczaj ze skóry koziej lub rzadziej z bydlęcej (dawniej z antylopiej), naciągniętej za pomocą specjalnie splatanego sznura. Pierwsze ślady istnienia tego bębna sięgają XII wieku i pochodzą z obszarów zamieszkiwanych przez grupę etniczną Mandinke (tereny dzisiejszego Mali). Obecnie djembe spotykane jest w całej Afryce Zachodniej, gdzie gra na tych bębnach stanowi stanowi integralną część rytualnego życia choćby w takich krajach jak Mali, Gwinea, Burkina Faso, Senegal czy Wybrzeże Kości Słoniowej.

Międzynarodowa kariera Dramé rozpoczęła się w 1979 r. Odbył wtedy swoją pierwszą europejską i światową trasę koncertową (Szwajcaria, Niemcy, kraje karaibskie, Kenia, Mauritius, Stany Zjednoczone). W 1990 roku mieszkając w Bouaké na Wybrzeżu Kości Słoniowej założył bardzo popularny w późniejszym czasie zespół Foliba, w którego skład wchodziło 35 artystów, a sam Adama został jego liderem. Adama Dramé wciąż kontynuuje swoją międzynarodową karierę i bierze czynny udział w wielu międzynarodowych projektach. Można tu wspomnieć jego współpracę z takimi uznanymi artystami jak choćby pianista Marc Vella, teatr uliczny Royal De Luxe, Les Percussions de Strasbourg czy nieżyjący już niestety, legendarny Doudou N'Diaye Rose.

Wyjątkowy styl gry Adamy Dramé wywodzi się z tradycyjnych technik i rytmów ludu Malinke, jednak na swój sposób jest on tak osobisty i innowacyjny, że trudno jest go jednoznacznie przypisać do klasycznych kanonów Afryki Zachodniej. W muzyce Adama słychać niezwykłe bogactwo i różnorodność subtelnych dźwięków. Znaczenie djembe w muzyce afrykańskiej jest często przyrównywane do znaczenia fortepianu dla muzyki europejskiej, a sposób gry Adamy Dramé zdecydowanie się do tego przyczynił.

Koncert w Starej Wozowni będzie niepowtarzalną okazją obcowania ze sztuką jednego z największych żyjących mistrzów afrykańskiego bębnienia.
Dodatkowo, 20 lipca mistrz poprowadzi specjalne warsztaty bębniarskie - szczegóły wkrótce.

Muzycy:
Adama Dramé - djembe, głos